Οι εκλογές παντός είδους αποτελούν την βασική έκφανση της αυταπάτης στην σημερινή αντιπροσωπευτική “δημοκρατία”.
Είναι πολύ βολικό για τους κρατούντες, όλες οι ελπίδες, τα όνειρα και οι φόβοι να συσσωρεύονται σε μια κάλπη η οποία επαναπροσδιορίζει τους όρους της εξουσίας ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Η απάντηση στη διαιώνιση της εκλογικής αυταπάτης
Και φέτος όπως και κάθε χρόνο οι φοιτητικές παρατάξεις εγκαταλείπουν την πολιτική ανυπαρξία που τις χαρακτηρίζει τον περισσότερο καιρό για να παρέμβουν στον κοινωνικό τους χώρο και να απαιτήσουν την εκπροσώπηση.
Φυσικά αυτή η παρέμβαση δεν αποσκοπεί στην ενημέρωση, την πληροφόρηση και την δράση, όπως μπορεί κάποιοι καλοπροαίρετα να πιστεύουν, αλλά αποκλειστικά στο μοίρασμα της πίττας της εξουσίας που απορρέει από τα Δ.Σ των φοιτητικών συλλόγων των σχολών και την διαιώνιση της αυταπάτης της ανάθεσης-εκπροσώπησης.
Στα πλαίσια αυτής της συνδιαλλαγής είναι φανερό ότι η όποια δραστηριοποίηση των αριστερών παρατάξεων σε κινηματικές διεργασίες, αποσκοπεί να αποσυμπιέσει τη κοινωνική οργή και στον μετέπειτα εκλογικό λικβινταρισμό των αγώνων είτε του εργατικού είτε του φοιτητικού κινήματος.
Η διάκριση μεταξύ φοιτητικού και εργατικού κινήματος από την αριστερά και από τα ΜΜΕ, αποσκοπεί στην διάσπαση του αγώνα των καταπιεσμένων αφού κινητήρια δύναμη του κάθε κινήματος έχει σταν στόχο την κοινωνική αλλά και την ατομική απελευθέρωση και όχι τις όποιες πρόσκαιρες εργατοκεντρικές ή φοιτητοκεντρικές επικλήσεις ελεημοσύνης προς την εξουσία.
Το μαρξιστικό-λενινιστικό σύστημα «αξιών» που γέννησε το μπολσεβικισμό, διαιωνίζει την αυταπάτη της ανάθεσης μέσα από την παραδοχή του κόμματος πρωτοπορίας, του θέσφατου και της αυθεντίας, είναι «επιφορτισμένο» με το ιστορικό καθήκον να καθοδηγήσει δήθεν την εργατική τάξη στην επανάσταση και τον κομμουνισμό…
Οι εκλογές παντός είδους αποτελούν την βασική έκφανση της αυταπάτης στην σημερινή αντιπροσωπευτική “δημοκρατία”.
Είναι πολύ βολικό για τους κρατούντες, όλες οι ελπίδες, τα όνειρα και οι φόβοι να συσσωρεύονται σε μια κάλπη η οποία επαναπροσδιορίζει τους όρους της εξουσίας ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Η αριστερά δεν λείπει από το πάρε-δώσε της συνδιαλλαγής με την εξουσία και τις αυταπάτες που αυτή επιβάλει, καθώς ιστορικός της ρόλος και σκοπός είναι η ανάθεση των λαϊκών προσδοκιών σε μια “πρωτοπορία” η οποία διαιωνίζει και ενσωματώνει με λόγο και έργα τους όρους εκμετάλλευσης της κοινωνίας και συνδιαλέγεται με την εξουσία χρησιμοποιώντας κούφια αγωνιστικά αιτήματα, και δεν έρχεται σε ρήξη με τους εξουσιαστές και τα τσιράκια τους.
Οι εκλογές λειτουργούν σαν φρένο και βαλβίδα εκτόνωσης στην όποια κινηματική διεργασία που εξελίσσεται μέσα στην κοινωνία.
Η εμμονή της αριστεράς να συνδιαλέγεται και να διαχειρίζεται για εμάς και χωρίς εμάς, τους κοινωνικούς αγώνες και την κοινωνική οργή, σαν κορυφαίο παράδειγμα αποτυπώνεται στην συμφωνία της Βάρκιζας, όπου οι αγωνιστές κατέθεταν κλαίγοντας τα όπλα στα πόδια των βασανιστών τους.
Αυτό κάνει πιο κατανοητά τα πρόσφατα γεγονότα της διετίας 2006-2007, όπου οι φοιτητές, και αλληλέγγυα κομμάτια της κοινωνίας για δύο χρόνια βρέθηκαν στους δρόμους με κύριο προταγμά την διεκδίκηση της ζωής τους και όλων όσων τους έχουν στερήσει ή επιδιώκουν να τους στερήσουν οι εξουσιαστές. Η κινηματική αυτή διεργασία έδειξε στην εξουσία και τα τσιράκια της, την ισχυρή συνειδητοποίηση μιας γενιάς που ξέρει πως θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, οτι δεν έχει τίποτα να χάσει και ότι χρειαστεί να διεκδικήσει θα το κερδίσει με αγώνες στους δρόμους, με συγκρούσεις, καταλήψεις διαδηλώσεις και όχι μέσα από πρωτοπορίες παντός τύπου.
Έτσι η αριστερά για άλλη μια φορά έσπευσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του συστήματος που υπηρετεί, με συνδικαλιστικά αιτήματα, με καταδίκες του δυναμικότερου κομματιού της κοινωνίας, με την παρουσία και την συνδιαλλαγή της στα ΜΜΕ στη προσπάθεια να αυτοεπιβεβαιωθεί σαν πολιτικός εκφραστής ενός κινήματος που δεν άνηκε σε κανέναν άλλον, εκτός από τον κόσμο που το δημιούργησε. Το κόσμο που μπουχτισμένος από τα απολιτικά πρότυπα του λαιφσταιλ που του επιβάλουν, επανοικειοποιήθηκε δημόσια κτήρια και δημόσιους χώρους, κατέβηκε στον δρόμο, συγκρούστηκε και χτυπήθηκε από τις δυνάμεις καταστολής.
Την απάντηση πήραν στις φοιτητικές εκλογές του 2007 από τον κόσμο που επιδειχτικά γύρισε την πλάτη του στο θεσμό των εκλογών που σαν μέσο στήθηκε για να ανακόψει την κοινωνική αναταραχή και οργή στην οποία σύρθηκε άθελά της η αριστερά και “συμμετείχε” από λικβινταριστική αναγκαιότητα και με προοπτική κεφαλαιοποίησης και εξαργύρωσης της καταστολής της κοινωνικής οργής.
Η απάντηση δόθηκε με συνειδητή εκλογική αποχή, και την απαξίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού με την απουσία από τις στημένες γενικές συνελεύσεις που σκοπό έχουν να κρατάνε τον κόσμο μακριά από την άμεση δημοκρατία, την αυτοοργάνωση.
Η απάντηση συνεχίζει να δίνεται από το κόσμο που κατεβαίνει στον δρόμο τσακίζοντας το κλίμα συναίνεσης, μακριά από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία που και πάλι τα αιτήματα της δεν ξεπερνάνε τα όρια του συντεχνιακού και προσωπικού οφέλους, και λογοδοσίας προς την εξουσία, λειτουργώντας σαν δεκανίκι στις επιλογές κεφαλαίου, εξουσιαστών, κράτους.
Και φέτος στον αγώνα για την αυτοοργάνωση, την άμεση δημοκρατία, την αλληλεγγύη και την ελευθερία, επιλογή δεν μπορεί παρά να είναι η αποχή από το στημένο πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών.
Περισσότερο τώρα παρά ποτέ η άρνηση του μεσσιανισμού και της αντιπροσώπευσης αποτελεί μονόδρομο. Τώρα που η νεοαρίστερα φέρνει ένα νέο μεσσία επικαλυμμένο με λαιφσταιλ κινηματισμό, μασκαρεύοντας με αυτό τον τρόπο την προσπάθεια της εξουσίας να εκτονώσει, να αποπροσανατολίσει και να διασκεδάσει για άλλη μια φορά, την λαϊκή δυσαρέσκεια που συνειδητά απαξιώνει το σάπιο πολιτικό σύστημα και τα ενεργούμενά του.
Άλλωστε το κάθε κάλεσμα για ανοιχτή συνέλευση στο πανεπιστήμιο, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την όποια γενική συνέλευση συλλόγων χωρίς μέλη, στην οποία συγκρούονται κομματικές γραμμές με μόνο τους στόχο την ανάθεση και όχι την συνδιαμόρφωση που είναι και ο σκοπός μιας συνέλευσης, και όχι μια παρωδία συνέλευσης που συγκαλείται από κομματικά φερέφωνα που ορέγονται συνδιαχείριση, συναλλαγή, ανταλλάγματα, αναρρίχηση παζαρεύοντας τη ζωή μας.
Ας αποτυπώσουμε την απέχθεια που μας προκαλεί η πολιτική τους, με την απαξίωση της. Αυτή η απαξίωση επιτυγχάνεται μέσα από την εκλογική αποχή, μέσα από την παρουσία μας στον δρόμο που είναι ο φυσικός τόπος έκφρασης των κινημάτων, μέσα από την συμμετοχή σε αυτοοργανομένες και αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις που αντικείμενο τους θα είναι όχι το εργατικό ούτε το φοιτητικό κίνημα αλλά συνολικά η κινηματική ζύμωση με τελικό σκοπό την κοινωνική απελευθέρωση.
Τέρμα πια στις εκτονώσεις…
Φοιτητές/τριες ΑΕΙ-ΤΕΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου