GUERRILLA: The Taking of Patty Heast
Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010
Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010
Ενημέρωση σχετικά με το νέο έτος....
Η βιβλιοθήκη που έχουμε στήσει στο Πα.Μακ. θα υπάρχει και φέτος τις πρωινές ώρες στο φουαγιέ του Πα.Μακ.
Επίσης, συνέλευση έχουμε ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ στις 14.00...
Επίσης, συνέλευση έχουμε ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ στις 14.00...
Τετάρτη 12 Μαΐου 2010
5η Μάη
Τετάρτη 5 Μαΐου 2010
Μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών λαμβάνει χώρα σε πολλές πόλεις της ελλάδας και βρίσκει δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στον δρόμο να απεργούν, να διαδηλώνουν και να εκφράζουν την οργή τους απέναντι στο κεφάλαιο και στα νέα του μέτρα και ενάντια στο όλο καπιταλιστικό σύστημα που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα με την εκμετάλλευση και την μισθωτή σκλαβιά. Οι μαζικές συγκρούσεις με τις ομάδες καταστολής, οι καταλήψεις σε δημόσια κτίρια, ο χωρίς προηγούμενο τεράστιος παλμός και η προσπάθεια εισβολής 200.000 ανθρώπων στην βουλή έπαψαν να μοιάζουν ουτοπικά. Συνθήματα όπως «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή» και «Το ΔΝΤ δεν είναι ταμείο των λαών, είναι το τσιφλίκι των αφεντικών» κατακλύζουν την γεμάτη δακρυγόνα και άλλα χημικά ατμόσφαιρα.
«3 νεκροί εργαζόμενοι από φωτιά σε τράπεζα»
Η είδηση μας πάγωσε. Μερικά μόνο λεπτά μετά το συμβάν, οι αγωνιζόμενοι σε όλες τις πόλεις της ελλάδας είναι συγκλονισμένοι από το ότι 3 άνθρωποι βρίσκουν τραγικό θάνατο μέσα σε υποκατάστημα της marfin bank το οποίο τυλίγεται στις φλόγες από βόμβες μολότοφ.
Η πολιτική μας ωριμότητα δεν μας επιτρέπει να πάρουμε μέρος στο παιχνίδι απόδοσης ευθυνών που από την μία κατηγορεί τους “προβοκάτορες” και από την άλλη στοχοποιεί, ως μόνο υπεύθυνο, την διεύθυνση της τράπεζας. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον κοντόφθαλμο και η συμμετοχή μας στο ριζοσπαστικό κίνημα μας «επιβάλλει» να κοιτάμε τα γεγονότα πιο βαθιά.
Η ανθρώπινη συνείδηση και η αξιοπρέπειά μας δεν μας επιτρέπουν να μιλήσουμε για δίκαιους θανάτους απεργοσπαστών και αστών/μικροαστών που «αν ήταν με το μέρος μας, θα ήταν στην πορεία». Το σωματείο τραπεζοϋπαλλήλων καταγγέλλει με ανακοίνωσή του ότι τα μέτρα πυρασφάλειας του κτιρίου είναι ελλιπή και ότι οι εργαζόμενοι βρέθηκαν στο κατάστημα εγκλωβισμένοι αφού «Τα στελέχη της τράπεζας απαγόρεψαν κάθετα και κατηγορηματικά στους εργαζόμενους να φύγουν, παρόλο που οι ίδιοι το ζητούσαν επίμονα από νωρίς το πρωί, ενώ επέβαλλαν στους εργαζόμενους να κλειδώσουν τις πόρτες και επιβεβαίωναν συνέχεια τηλεφωνικά το κλείδωμα του κτιρίου. Όποιος φύγει να μην έρθει αύριο για δουλειά, ήταν η μόνιμη απειλή. Τους έκλεισαν ακόμα και την πρόσβαση στο διαδίκτυο για να μην επικοινωνούν με τον έξω κόσμο» (εργαζόμενος Marfin Bank). Φυσικά αυτοί οι παράγοντες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον θάνατο των 3 ανθρώπων αλλά όλοι και όλες μας γνωρίζουμε πως τα αφεντικά, στον βωμό τους κέρδους, αντιμετωπίζουν τους υπαλλήλους σαν αναλώσιμο υλικό που θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να εκμεταλλευτούν ή και να δολοφονήσουν.
Τo συνονθύλευμα της - εσκεμμένης ή μη - αδιαφορίας των αφεντικών και της εντελώς εχθρικής, προς τον συλλογικό κοινωνικό αγώνα, δράσης κάποιων που δυστυχώς βρίσκουν πάτημα στο σώμα του κινήματος για να υλοποιήσουν την ηλιθιότητα και τους φετιχισμούς τους, στάθηκε αρκετό για να συμβεί το τραγικό γεγονός που σόκαρε πρώτα από όλους εμάς.
Εμείς θρηνούμε θύματα
Εμείς είμαστε αυτοί που μετράμε απώλειες αφού την 5η Μαΐου έχασαν την ζωή τους 3 εργαζόμενοι για τους οποίους και με του οποίους παλεύουμε. Όπως ήταν αναπόφευκτο, τα λαμόγια της showbiz (δημοσιογράφοι), οι παρασημοφόροι, τα αφεντικά και οι φασιστικές οργανώσεις δεν άργησαν να εκφράσουν τον θρήνο τους και να φορτώσουν το έγκλημα στο πιο ενοχοποιημένο κομμάτι του ριζοσπαστικού κινήματος όπως ο αναρχικός – αντιεξουσιαστικός χώρος. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν έχασαν χρόνο να διακόψουν την απεργία τους για να πουλήσουν λύπη και κροκοδείλια δάκρυα. Όμως εμείς ήμασταν αυτοί που μείναμε άφωνοι όταν μάθαμε το συμβάν. Άμεσες επιθέσεις σε καταλήψεις και στέκια από τους μπάτσους (Σκαραμαγκά, Ζαΐμη, στέκι μεταναστών – Αθήνα), άμεσες επιθέσεις σε στέκια από φασίστες (στέκι δυτικών συνοικιών – Θεσσαλονίκη) και λεζάντες σε τηλεοπτικά μεγαθήρια που έλεγαν «δολοφόνοι αντιεξουσιαστές» ήταν κάποια από τα αποτελέσματα του να μπαίνει το ΕΓΩ κάποιων πιο πάνω από το δικό μας ΕΜΕΙΣ.
Δεν μας σταματάνε
Με το ψυχολογικό βάρος των 3 νεκρών εργαζομένων συνεχίζουμε να πολεμάμε στον δρόμο της οργής και της σύγκρουσης. Η δική μας επίθεση έχει μόνο στόχο την εξουσία και τους υπερασπιστές της. Η δική μας επίθεση είναι συλλογική και πατάει πάνω στις βάσεις που θέτει η λογική της αλληλεγγύης και της αμεσοδημοκρατίας.
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ
Μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών λαμβάνει χώρα σε πολλές πόλεις της ελλάδας και βρίσκει δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στον δρόμο να απεργούν, να διαδηλώνουν και να εκφράζουν την οργή τους απέναντι στο κεφάλαιο και στα νέα του μέτρα και ενάντια στο όλο καπιταλιστικό σύστημα που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα με την εκμετάλλευση και την μισθωτή σκλαβιά. Οι μαζικές συγκρούσεις με τις ομάδες καταστολής, οι καταλήψεις σε δημόσια κτίρια, ο χωρίς προηγούμενο τεράστιος παλμός και η προσπάθεια εισβολής 200.000 ανθρώπων στην βουλή έπαψαν να μοιάζουν ουτοπικά. Συνθήματα όπως «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή» και «Το ΔΝΤ δεν είναι ταμείο των λαών, είναι το τσιφλίκι των αφεντικών» κατακλύζουν την γεμάτη δακρυγόνα και άλλα χημικά ατμόσφαιρα.
«3 νεκροί εργαζόμενοι από φωτιά σε τράπεζα»
Η είδηση μας πάγωσε. Μερικά μόνο λεπτά μετά το συμβάν, οι αγωνιζόμενοι σε όλες τις πόλεις της ελλάδας είναι συγκλονισμένοι από το ότι 3 άνθρωποι βρίσκουν τραγικό θάνατο μέσα σε υποκατάστημα της marfin bank το οποίο τυλίγεται στις φλόγες από βόμβες μολότοφ.
Η πολιτική μας ωριμότητα δεν μας επιτρέπει να πάρουμε μέρος στο παιχνίδι απόδοσης ευθυνών που από την μία κατηγορεί τους “προβοκάτορες” και από την άλλη στοχοποιεί, ως μόνο υπεύθυνο, την διεύθυνση της τράπεζας. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον κοντόφθαλμο και η συμμετοχή μας στο ριζοσπαστικό κίνημα μας «επιβάλλει» να κοιτάμε τα γεγονότα πιο βαθιά.
Η ανθρώπινη συνείδηση και η αξιοπρέπειά μας δεν μας επιτρέπουν να μιλήσουμε για δίκαιους θανάτους απεργοσπαστών και αστών/μικροαστών που «αν ήταν με το μέρος μας, θα ήταν στην πορεία». Το σωματείο τραπεζοϋπαλλήλων καταγγέλλει με ανακοίνωσή του ότι τα μέτρα πυρασφάλειας του κτιρίου είναι ελλιπή και ότι οι εργαζόμενοι βρέθηκαν στο κατάστημα εγκλωβισμένοι αφού «Τα στελέχη της τράπεζας απαγόρεψαν κάθετα και κατηγορηματικά στους εργαζόμενους να φύγουν, παρόλο που οι ίδιοι το ζητούσαν επίμονα από νωρίς το πρωί, ενώ επέβαλλαν στους εργαζόμενους να κλειδώσουν τις πόρτες και επιβεβαίωναν συνέχεια τηλεφωνικά το κλείδωμα του κτιρίου. Όποιος φύγει να μην έρθει αύριο για δουλειά, ήταν η μόνιμη απειλή. Τους έκλεισαν ακόμα και την πρόσβαση στο διαδίκτυο για να μην επικοινωνούν με τον έξω κόσμο» (εργαζόμενος Marfin Bank). Φυσικά αυτοί οι παράγοντες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον θάνατο των 3 ανθρώπων αλλά όλοι και όλες μας γνωρίζουμε πως τα αφεντικά, στον βωμό τους κέρδους, αντιμετωπίζουν τους υπαλλήλους σαν αναλώσιμο υλικό που θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να εκμεταλλευτούν ή και να δολοφονήσουν.
Τo συνονθύλευμα της - εσκεμμένης ή μη - αδιαφορίας των αφεντικών και της εντελώς εχθρικής, προς τον συλλογικό κοινωνικό αγώνα, δράσης κάποιων που δυστυχώς βρίσκουν πάτημα στο σώμα του κινήματος για να υλοποιήσουν την ηλιθιότητα και τους φετιχισμούς τους, στάθηκε αρκετό για να συμβεί το τραγικό γεγονός που σόκαρε πρώτα από όλους εμάς.
Εμείς θρηνούμε θύματα
Εμείς είμαστε αυτοί που μετράμε απώλειες αφού την 5η Μαΐου έχασαν την ζωή τους 3 εργαζόμενοι για τους οποίους και με του οποίους παλεύουμε. Όπως ήταν αναπόφευκτο, τα λαμόγια της showbiz (δημοσιογράφοι), οι παρασημοφόροι, τα αφεντικά και οι φασιστικές οργανώσεις δεν άργησαν να εκφράσουν τον θρήνο τους και να φορτώσουν το έγκλημα στο πιο ενοχοποιημένο κομμάτι του ριζοσπαστικού κινήματος όπως ο αναρχικός – αντιεξουσιαστικός χώρος. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν έχασαν χρόνο να διακόψουν την απεργία τους για να πουλήσουν λύπη και κροκοδείλια δάκρυα. Όμως εμείς ήμασταν αυτοί που μείναμε άφωνοι όταν μάθαμε το συμβάν. Άμεσες επιθέσεις σε καταλήψεις και στέκια από τους μπάτσους (Σκαραμαγκά, Ζαΐμη, στέκι μεταναστών – Αθήνα), άμεσες επιθέσεις σε στέκια από φασίστες (στέκι δυτικών συνοικιών – Θεσσαλονίκη) και λεζάντες σε τηλεοπτικά μεγαθήρια που έλεγαν «δολοφόνοι αντιεξουσιαστές» ήταν κάποια από τα αποτελέσματα του να μπαίνει το ΕΓΩ κάποιων πιο πάνω από το δικό μας ΕΜΕΙΣ.
Δεν μας σταματάνε
Με το ψυχολογικό βάρος των 3 νεκρών εργαζομένων συνεχίζουμε να πολεμάμε στον δρόμο της οργής και της σύγκρουσης. Η δική μας επίθεση έχει μόνο στόχο την εξουσία και τους υπερασπιστές της. Η δική μας επίθεση είναι συλλογική και πατάει πάνω στις βάσεις που θέτει η λογική της αλληλεγγύης και της αμεσοδημοκρατίας.
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΙΣΙΟ
Δε ζητάμε την ψήφο σας, ούτε την υπογραφή σας σε κάποιο επαναστατικό αρκτικόλεξο, μόνο λίγο από το χρόνο σας. Δεν αμφισβητούμε τη διαδικασία της γενικής συνέλευσης αλλά την πλειοψηφία των τοποθετήσεων όπως και την ύπαρξη προδιαμορφομένων “πακέτων-πλαισίων”. Αναγνωρίζουμε ωστόσο τη δύναμη και την ορθότητα της ΓΣ, όχι από χαρτιά και σφραγίδες, αλλά από τη μαζική συμμετοχή στις δράσεις που αναδεικνύονται από αυτή, χωρίς αχρείαστες αιγίδες ταμπελών.
Ως ομάδα που δραστηριοποιούμαστε στο παμακ θα ήταν κοντόφθαλμο να μην εντοπίσουμε τα πολλά πρακτικά ζητήματα της σχολής μας, που χρίζουν άμεσης προσοχής. Ας ξεκινήσουμε από τα πιο γενικά. Πρώτον η ένταξη βιβλιοκάρτας για τα συγγράμματα, δηλαδή ότι παίρνουμε ένα βιβλίο ανά μάθημα χωρίς τη δυνατότητα να πάρουμε νέο ή δεύτερο, είναι ένα απαράδεκτο μέτρο του νόμου - πλαίσιο (επί πτυχίω, ερασμίτες και όσοι αλλάζουν μαθήματα πληρώνουν ή δεν παίρνουν βιβλία). Δωρεάν παιδεία όμως σημαίνει και δωρεάν βιβλία. Συνεχίζουμε με το ζήτημα του χώρου. Πραγματικά αρχίζουμε να πιστεύουμε πως σε βάθος χρόνου δε θα υπάρχουν διάδρομοι και αίθρια... Θα κτίσουν σε ότι απέμεινε διοικητικά γραφεία. Όταν τελικά το 424 δοθεί στο παμακ, να μην το αφήσουμε να χρησιμοποιηθεί από την πρυτανεία για δικούς της σκοπούς αλλά να χρησιμοποιηθεί για να αποσυμφορίσουμε τις αίθουσές μας (που στοιβαζόμαστε κατά δεκάδες), να δημιουργηθούν εργαστήρια και γιατί όχι και κάποιοι χώροι για εξωμαθησιακές δραστηριότητες (πχ ένα θεατράκι, ένα στέκι). Κάποιοι χώροι για όλους εμάς στην τελική. Και όταν λέμε εμάς, δεν εννοούμε τις εκάστοτε παρατάξεις που έχουν ήδη μια πλειάδα επιλογών.
Ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα είναι η καθηγητική αυθαιρεσία. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες εξουσιαστικών συμπεριφορών. Από άτυπες απουσίες και αποβολές (πέρασε έξω?! –τι είμαστε ρε γυμνάσιο? ας σοβαρευτούμε δηλαδή...) μέχρι «αγανακτισμένες» αποχωρήσεις καθηγητών (από ασέβεια?!-κάποιοι έχουν καβαλήσει το καλάμι). Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, επιστρατεύουν και τεχνικά μέσα όπως κλειδαριές και κουδούνια (βλέπε υπερπολυτελές Αμφ.14) για να μας θυμίσουν ποιος είναι το αφεντικό. Και μην ξεχνάμε φυσικά τους “ακαδημαϊκούς” που αλωνίζουν τα προγράμματα σπουδών, μεταφέροντας τα μαθήματα στα μεταπτυχιακά, τα οποία στην πλειονότητά τους είναι επί πληρωμή, περιορίζοντας παράλληλα το πεδίο γνώσεών μας. Βέβαια για να επιβεβαιώσουμε εκτενέστερα τον τίτλο του κοινωνικού πανεπιστημίου, εκτός από τις εξουσιαστικές, δε λείπουν και οι ρατσιστικές συμπεριφορές αφού στις εστίες, που είναι λιγοστές και απόμακρες, οι αλλοδαποί υποχρεούνται να πληρώνουν ενοίκιο.
Το πολυσυζητημένο άσυλο τώρα, που επιτρέπει ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αλλά αφήνει και τους εκάστοτε μαλάκες να βάζουν είσοδο για να μπεις στη σχολή, δέχεται καθημερινά πλήγματα. Εκτός από την καθηγητική αυθαιρεσία, μην ξεχνάμε πως μέσα σε σχολές υπάρχουν κάμερες, έχουν γίνει συλλήψεις (με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό του φετινού Δεκέμβρη), ενώ ο νόμος πλαίσιο και οι πρυτανικές αρχές το έχουν οριοθετήσει με έναν περίτεχνο τρόπο. Σε λίγο θα σου κόβουν πρόστιμο άμα καπνίζεις καθώς σ’ ένα χώρο “ελευθερίας” η τιμωρία ταιριάζει γάντι - για να μη ξεχνάμε και τα πειθαρχικά που προσπάθησαν να περάσουν κάποιους συμφοιτητές μας, που ευτυχώς με παρέμβαση κάποιων λογικά σκεπτόμενων φοιτητών η διαδικασία διεκόπη. Τέλος, η λέσχη μας είναι ιδιωτική και όχι ελεύθερη, καθώς οι περισσότεροι πληρώνουμε τα 2ευρα ενώ χούτος και πρυτανεία τα τσεπώνουν. Ευτυχώς υπάρχει και η λέσχη του Α.Π.Θ. που προς το παρόν είναι δωρεάν και χωρίς περιορισμό γευμάτων.
Για επιμέρους ζητήματα των τμημάτων, πάγια άποψή μας είναι πως το κάθε τμήμα θα πρέπει να έχει τη δική του ΓΣ καθώς στη μαζική - ανύπαρκτη - δεν είναι δυνατόν να λυθούν τα επιμέρους. Παρόλα αυτά θα αναφερθούμε σ’ ένα ζήτημα που πιστεύουμε ότι χωρά έστω και στη υπάρχουσα μορφή ΓΣ. Είναι αυτό των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων για τα οποία έχει γίνει αρκετή συζήτηση. Σίγουρα καλό είναι να ζητάμε 100-200 ευρώ αύξηση κλαδικά (δηλαδή ως οικονομολόγοι/ πληροφορικάριοι/ μουσικοί) και βεβαιώσεις για σταθερή εργασία, ωστόσο μην έχουμε αυταπάτες. Καμία θεσμική κατοχύρωση δε θα μας σώσει. Απλά ίσως χρυσώσει το χάπι.
Θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, γιατί αυτή η λογική του ανταγωνισμού, του “ρομαντικού”: ο θάνατος σου - η ζωή μου, μας διαχωρίζει ενώ στην ουσία βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Πιστεύουμε πως “γαβγίζουμε” στην λάθος πλευρά όταν ζητάμε μόνο αυτά και μάλιστα όχι από τα αφεντικά και το κράτος αλλά από τους αυριανούς μας “γείτονες” στη δουλειά. Έτσι, όταν βγαίνουμε στην παραγωγική διαδικασία είμαστε μοναχικές υπάρξεις στην καταιγίδα του εργασιακού μεσαίωνα που μας περιμένει. Πρέπει να μάθουμε από νωρίς τη δύναμη της μαζικής διεκδίκησης, όχι πια για μειοψηφικά επαγγελματικά δικαιώματα, αλλά πλέον για συνολικά - συλλογικά εργασιακά δικαιώματα τα οποία, αν και κατοχυρωμένα θεσμικά, καταπατούνται καθημερινά.
Φυσικά η παραπάνω καννιβαλιστική συμπεριφορά έχει τα αίτια της. Ο αγώνας για επιβίωση μέσω της μισθωτής δουλείας (τόνος στο ί) αγχώνει το νέο φοιτητή/τρια και οδηγεί στην εντατικοποίηση, η οποία με τη σειρά της μας κάνει “τρόφιμους” του πανεπιστημίου. Ακριβούς τρόφιμους μάλιστα, αφού οι περισσότεροί μας συντηρούνται από τις ήδη χρεωμένες οικογένειες μας, δημιουργώντας επιπλέον ενοχές. Μην ξεχνάμε πως ο νόμος - πλαίσιο εντατικοποίησε περαιτέρω τις σπουδές με θέσπιση χρονικού ορίου (το γνωστό ν+2) και άλλες διατάξεις. Έτσι, και χωρίς καμία επαφή με την υπόλοιπη κοινωνία, τα μόνα εργασιακά πρότυπα που έχουμε είναι του άμεσου περιβάλλοντός μας. Δηλαδή αυτά του πανεπιστημίου όπου είναι διακριτά. Από τη μία οι “ισχυροί” -ακαδημαϊκοί- με τους παχυλούς μισθούς και από την άλλη οι “αδύναμοι” - συμβασιούχοι της βιβλιοθήκης, καθαρίστριες, φύλακες - έρμαια των εκάστοτε αφεντικών και εργολαβιών (καρκινώματα της σύγχρονης εργασίας). Σιγά σιγά συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα των άσχημων συνθηκών εργασίας και μας πιάνει λύσσα για οικονομική ανέλιξη, βλέποντας τους γύρω μας σαν εχθρούς (η καννιβαλιστική συμπεριφορά). Αυτό, όπως είναι λογικό, οδηγεί κάποιους από εμάς σε “λύσεις” όπως διανομή φυλλαδίων και σερβιτοριλίκι, αναμένοντας πάντα την ευκαιρία να πατήσουμε κάτω τους υπόλοιπους και να βρεθούμε ψηλά στον κουβά με τα σκατά.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος , και αν η ηθική μας έχει πεθάνει ας αναπτύξουμε συνείδηση. Συλλογική αλληλέγγυα συνείδηση. Είμαστε κομμάτι της μάζας, γιατί λοιπόν να παλεύουμε ενάντια της και όχι μαζί της; Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και εκεί που ως σήμερα βλέπουμε ανταγωνιστές να δούμε συναγωνιστές. Να στείλουμε τον ρατσισμό και το φόβο, που επινοήθηκε για να μας χωρίζει, στον αγύριστο, μαζί με ότι προσπαθεί να μας χειραγωγήσει.
Κάθε παραταξιακό τσιφλίκι που προσπαθεί να μας χωρίσει σε “χρώματα”, κάθε μεσσίας που πουλάει τη σωτηρία του, το κάνει για τα δικά του συμφέροντα. Για αυτό προτάσσουμε το δρόμο της αυτοοργάνωσης. Δηλαδή την ανεξάρτητη, χωρίς ταμπέλες, αδιαμεσολάβητη και έμπρακτη δράση και σκέψη. Από εμάς για εμάς. Δεν θέλουμε να αποτελέσουμε καμία πρωτοπορία μέσα στο χώρο του παμακ , δεν αποσκοπούμε στην ένταξη νέων μελών, καθώς ούτε εμείς δεν είμαστε μέλη, αλλά στην κοινή δράση με άτομα για την απελευθέρωση των ζωών μας. Προτάσσουμε την ανάπτυξη οριζόντιων δομών απαξιώνοντας εκλεγμένους αντιπροσώπους και καθοδηγητές, καθιστώντας την αυτοοργάνωση αυτοσκοπό και όχι μέσο αυτοπροβολής. Η δράση μας δεν εξαρτάται από καθεστωτικούς θεσμούς και νομότυπες γενικές συνελεύσεις αλλά από άμεσες κινήσεις που βασίζονται στην αλληλεγγύη, στην αμεσοδημοκρατία και στην αντίσταση.
Ως ομάδα που δραστηριοποιούμαστε στο παμακ θα ήταν κοντόφθαλμο να μην εντοπίσουμε τα πολλά πρακτικά ζητήματα της σχολής μας, που χρίζουν άμεσης προσοχής. Ας ξεκινήσουμε από τα πιο γενικά. Πρώτον η ένταξη βιβλιοκάρτας για τα συγγράμματα, δηλαδή ότι παίρνουμε ένα βιβλίο ανά μάθημα χωρίς τη δυνατότητα να πάρουμε νέο ή δεύτερο, είναι ένα απαράδεκτο μέτρο του νόμου - πλαίσιο (επί πτυχίω, ερασμίτες και όσοι αλλάζουν μαθήματα πληρώνουν ή δεν παίρνουν βιβλία). Δωρεάν παιδεία όμως σημαίνει και δωρεάν βιβλία. Συνεχίζουμε με το ζήτημα του χώρου. Πραγματικά αρχίζουμε να πιστεύουμε πως σε βάθος χρόνου δε θα υπάρχουν διάδρομοι και αίθρια... Θα κτίσουν σε ότι απέμεινε διοικητικά γραφεία. Όταν τελικά το 424 δοθεί στο παμακ, να μην το αφήσουμε να χρησιμοποιηθεί από την πρυτανεία για δικούς της σκοπούς αλλά να χρησιμοποιηθεί για να αποσυμφορίσουμε τις αίθουσές μας (που στοιβαζόμαστε κατά δεκάδες), να δημιουργηθούν εργαστήρια και γιατί όχι και κάποιοι χώροι για εξωμαθησιακές δραστηριότητες (πχ ένα θεατράκι, ένα στέκι). Κάποιοι χώροι για όλους εμάς στην τελική. Και όταν λέμε εμάς, δεν εννοούμε τις εκάστοτε παρατάξεις που έχουν ήδη μια πλειάδα επιλογών.
Ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα είναι η καθηγητική αυθαιρεσία. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες εξουσιαστικών συμπεριφορών. Από άτυπες απουσίες και αποβολές (πέρασε έξω?! –τι είμαστε ρε γυμνάσιο? ας σοβαρευτούμε δηλαδή...) μέχρι «αγανακτισμένες» αποχωρήσεις καθηγητών (από ασέβεια?!-κάποιοι έχουν καβαλήσει το καλάμι). Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, επιστρατεύουν και τεχνικά μέσα όπως κλειδαριές και κουδούνια (βλέπε υπερπολυτελές Αμφ.14) για να μας θυμίσουν ποιος είναι το αφεντικό. Και μην ξεχνάμε φυσικά τους “ακαδημαϊκούς” που αλωνίζουν τα προγράμματα σπουδών, μεταφέροντας τα μαθήματα στα μεταπτυχιακά, τα οποία στην πλειονότητά τους είναι επί πληρωμή, περιορίζοντας παράλληλα το πεδίο γνώσεών μας. Βέβαια για να επιβεβαιώσουμε εκτενέστερα τον τίτλο του κοινωνικού πανεπιστημίου, εκτός από τις εξουσιαστικές, δε λείπουν και οι ρατσιστικές συμπεριφορές αφού στις εστίες, που είναι λιγοστές και απόμακρες, οι αλλοδαποί υποχρεούνται να πληρώνουν ενοίκιο.
Το πολυσυζητημένο άσυλο τώρα, που επιτρέπει ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αλλά αφήνει και τους εκάστοτε μαλάκες να βάζουν είσοδο για να μπεις στη σχολή, δέχεται καθημερινά πλήγματα. Εκτός από την καθηγητική αυθαιρεσία, μην ξεχνάμε πως μέσα σε σχολές υπάρχουν κάμερες, έχουν γίνει συλλήψεις (με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό του φετινού Δεκέμβρη), ενώ ο νόμος πλαίσιο και οι πρυτανικές αρχές το έχουν οριοθετήσει με έναν περίτεχνο τρόπο. Σε λίγο θα σου κόβουν πρόστιμο άμα καπνίζεις καθώς σ’ ένα χώρο “ελευθερίας” η τιμωρία ταιριάζει γάντι - για να μη ξεχνάμε και τα πειθαρχικά που προσπάθησαν να περάσουν κάποιους συμφοιτητές μας, που ευτυχώς με παρέμβαση κάποιων λογικά σκεπτόμενων φοιτητών η διαδικασία διεκόπη. Τέλος, η λέσχη μας είναι ιδιωτική και όχι ελεύθερη, καθώς οι περισσότεροι πληρώνουμε τα 2ευρα ενώ χούτος και πρυτανεία τα τσεπώνουν. Ευτυχώς υπάρχει και η λέσχη του Α.Π.Θ. που προς το παρόν είναι δωρεάν και χωρίς περιορισμό γευμάτων.
Για επιμέρους ζητήματα των τμημάτων, πάγια άποψή μας είναι πως το κάθε τμήμα θα πρέπει να έχει τη δική του ΓΣ καθώς στη μαζική - ανύπαρκτη - δεν είναι δυνατόν να λυθούν τα επιμέρους. Παρόλα αυτά θα αναφερθούμε σ’ ένα ζήτημα που πιστεύουμε ότι χωρά έστω και στη υπάρχουσα μορφή ΓΣ. Είναι αυτό των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων για τα οποία έχει γίνει αρκετή συζήτηση. Σίγουρα καλό είναι να ζητάμε 100-200 ευρώ αύξηση κλαδικά (δηλαδή ως οικονομολόγοι/ πληροφορικάριοι/ μουσικοί) και βεβαιώσεις για σταθερή εργασία, ωστόσο μην έχουμε αυταπάτες. Καμία θεσμική κατοχύρωση δε θα μας σώσει. Απλά ίσως χρυσώσει το χάπι.
Θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, γιατί αυτή η λογική του ανταγωνισμού, του “ρομαντικού”: ο θάνατος σου - η ζωή μου, μας διαχωρίζει ενώ στην ουσία βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Πιστεύουμε πως “γαβγίζουμε” στην λάθος πλευρά όταν ζητάμε μόνο αυτά και μάλιστα όχι από τα αφεντικά και το κράτος αλλά από τους αυριανούς μας “γείτονες” στη δουλειά. Έτσι, όταν βγαίνουμε στην παραγωγική διαδικασία είμαστε μοναχικές υπάρξεις στην καταιγίδα του εργασιακού μεσαίωνα που μας περιμένει. Πρέπει να μάθουμε από νωρίς τη δύναμη της μαζικής διεκδίκησης, όχι πια για μειοψηφικά επαγγελματικά δικαιώματα, αλλά πλέον για συνολικά - συλλογικά εργασιακά δικαιώματα τα οποία, αν και κατοχυρωμένα θεσμικά, καταπατούνται καθημερινά.
Φυσικά η παραπάνω καννιβαλιστική συμπεριφορά έχει τα αίτια της. Ο αγώνας για επιβίωση μέσω της μισθωτής δουλείας (τόνος στο ί) αγχώνει το νέο φοιτητή/τρια και οδηγεί στην εντατικοποίηση, η οποία με τη σειρά της μας κάνει “τρόφιμους” του πανεπιστημίου. Ακριβούς τρόφιμους μάλιστα, αφού οι περισσότεροί μας συντηρούνται από τις ήδη χρεωμένες οικογένειες μας, δημιουργώντας επιπλέον ενοχές. Μην ξεχνάμε πως ο νόμος - πλαίσιο εντατικοποίησε περαιτέρω τις σπουδές με θέσπιση χρονικού ορίου (το γνωστό ν+2) και άλλες διατάξεις. Έτσι, και χωρίς καμία επαφή με την υπόλοιπη κοινωνία, τα μόνα εργασιακά πρότυπα που έχουμε είναι του άμεσου περιβάλλοντός μας. Δηλαδή αυτά του πανεπιστημίου όπου είναι διακριτά. Από τη μία οι “ισχυροί” -ακαδημαϊκοί- με τους παχυλούς μισθούς και από την άλλη οι “αδύναμοι” - συμβασιούχοι της βιβλιοθήκης, καθαρίστριες, φύλακες - έρμαια των εκάστοτε αφεντικών και εργολαβιών (καρκινώματα της σύγχρονης εργασίας). Σιγά σιγά συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα των άσχημων συνθηκών εργασίας και μας πιάνει λύσσα για οικονομική ανέλιξη, βλέποντας τους γύρω μας σαν εχθρούς (η καννιβαλιστική συμπεριφορά). Αυτό, όπως είναι λογικό, οδηγεί κάποιους από εμάς σε “λύσεις” όπως διανομή φυλλαδίων και σερβιτοριλίκι, αναμένοντας πάντα την ευκαιρία να πατήσουμε κάτω τους υπόλοιπους και να βρεθούμε ψηλά στον κουβά με τα σκατά.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος , και αν η ηθική μας έχει πεθάνει ας αναπτύξουμε συνείδηση. Συλλογική αλληλέγγυα συνείδηση. Είμαστε κομμάτι της μάζας, γιατί λοιπόν να παλεύουμε ενάντια της και όχι μαζί της; Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και εκεί που ως σήμερα βλέπουμε ανταγωνιστές να δούμε συναγωνιστές. Να στείλουμε τον ρατσισμό και το φόβο, που επινοήθηκε για να μας χωρίζει, στον αγύριστο, μαζί με ότι προσπαθεί να μας χειραγωγήσει.
Κάθε παραταξιακό τσιφλίκι που προσπαθεί να μας χωρίσει σε “χρώματα”, κάθε μεσσίας που πουλάει τη σωτηρία του, το κάνει για τα δικά του συμφέροντα. Για αυτό προτάσσουμε το δρόμο της αυτοοργάνωσης. Δηλαδή την ανεξάρτητη, χωρίς ταμπέλες, αδιαμεσολάβητη και έμπρακτη δράση και σκέψη. Από εμάς για εμάς. Δεν θέλουμε να αποτελέσουμε καμία πρωτοπορία μέσα στο χώρο του παμακ , δεν αποσκοπούμε στην ένταξη νέων μελών, καθώς ούτε εμείς δεν είμαστε μέλη, αλλά στην κοινή δράση με άτομα για την απελευθέρωση των ζωών μας. Προτάσσουμε την ανάπτυξη οριζόντιων δομών απαξιώνοντας εκλεγμένους αντιπροσώπους και καθοδηγητές, καθιστώντας την αυτοοργάνωση αυτοσκοπό και όχι μέσο αυτοπροβολής. Η δράση μας δεν εξαρτάται από καθεστωτικούς θεσμούς και νομότυπες γενικές συνελεύσεις αλλά από άμεσες κινήσεις που βασίζονται στην αλληλεγγύη, στην αμεσοδημοκρατία και στην αντίσταση.
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
Για το Δεκέμβρη 2009
Κάτι πολύ ουσιαστικό που μας άφησε ο περσινός Δεκέμβρης είναι η συνειδητοποίηση ότι με όπλα την επίθεση και την αλληλεγγύη μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια μας. Το Δεκέμβρη συναντηθήκαμε πίσω από τα οδοφράγματα, τολμήσαμε το αδύνατο και το πράξαμε.
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατό να μείνει αναπάντητο από την κρατική εξουσία. Μέσα στη χρονιά που πέρασε βιώσαμε την αντιεξέγερση σε όλο της το μεγαλείο: «σκούπα» σε μετανάστες, επιθέσεις σε κινηματικούς χώρους, μπατσοκρατία στα Εξάρχεια και σε άλλες γειτονιές και μία γενικότερη επίθεση σε ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας (υπόθεση Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, καταδίκη του Ηλία Νικολάου κ.ά.).
Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής ήταν η καταστολή που σημειώθηκε φέτος το Δεκέμβρη:
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου: μπάτσοι μπουκάρουν στο αναρχικό στέκι Ρεσάλτο και προσαγάγουν 22 άτομα. Τα Μ.Μ.Ε. οργιάζουν για τη νέα «γιάφκα» στην οποία βρέθηκαν άδεια μπουκάλια και βαριοπούλες.
Στη συνέχεια μπάτσοι μπουκάρουν και στο δημαρχείο του Κερατσινίου, το οποίο είχε καταληφθεί με αφορμή την εισβολή των μπάτσων στο Ρεσάλτο. Γίνονται 41 προσαγωγές.
Την ίδια μέρα γύρω στις 3:30 το βράδυ 3 διμοιρίες και περίπου 30 ασφαλίτες εισβάλουν στο προαύλιο του πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης και συλλαμβάνουν 8 άτομα που απλά κάθονταν εκεί (ανάμεσα τους 3 ανήλικοι), τους οποίους βασανίζουν μέσα στη ΔΕΘ, προφυλακίζουν, και μετά από τρεις ημέρες τους αφήνουν με αναστολή και φορτώνουν σε όλους βαριά κακουργήματα.
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου: πριν την πορεία γίνονται εκατοντάδες προληπτικές προσαγωγές σε όλη την Ελλάδα, ενώ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι διαδηλωτές έρχονται αντιμέτωποι με τη βίαιη καταστολή από τα ΜΑΤ και από ομάδες Δ και Ζ, με αποκορύφωμα 2 τραυματισμούς διαδηλωτών πάνω στους οποίους έπεσαν ζητάδες, ενώ το φόρτωμα τσάντας με μολότοφ σε έναν νεαρό απαθανατίστηκε και σε βίντεο. Το άσυλο καταπατείται για άλλη μια φορά στο Α.Π.Θ με τα ΜΑΤ να εισβάλουν ξανά στην πολυτεχνική με αποτέλεσμα άλλες δύο συλλήψεις με φορτωμένα κακουργήματα.
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου: μπάτσοι μπαίνουν για τρίτη φορά μέσα στο άσυλο του Α.Π.Θ μέρα μεσημέρι μετά την πανεκπαιδευτική πορεία., πετάνε δακρυγόνα και κάνουν προσαγωγές 5 ανήλικων μαθητών οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι το ίδιο βράδυ μετά από πιέσεις και κλείσιμο της Εγνατίας στο ύψος της τότε κατειλημμένης σχολής θεάτρου. Ταυτόχρονα με το κλείσιμο του δρόμου έχουμε τέταρτη καταπάτηση του ασύλου μπροστά στην παλιά φιλοσοφική για «προληπτικούς» λόγους όπως σχολιάστηκε από την αστυνομία
Τρίτη 8 Δεκεμβρίου: Για άλλη μια φορά έχουμε εισβολή μπάτσων στο άσυλο με 2 διμοιρίες ΜΑΤ στα γρασίδια πάνω από το αστεροσκοπείο γύρω στις 11 το πρωί χωρίς καν αφορμή.
(Πρέπει να επισημάνουμε, επίσης, το ΄΄βιαστικό΄΄ κλείσιμο των σχολείων λόγω του κινδύνου της γρίπης, αν και ο πιο σοβαρός κίνδυνος ήταν αυτός του συντονισμού των δράσεων των μαθητών εν όψει Δεκέμβρη)
Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία πρωτοφανή επίθεση από τη μεριά του κράτους. Η «σοσιαλδημοκρατία» έχει κηρύξει έναν ιδιότυπο πόλεμο ενάντια στα αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Οι προληπτικές προσαγωγές, η τρομοϋστερία και η ποινικοποίηση εξεγερσιακών τακτικών (βλέπε τις υπερβολικές ποινές και υπέρογκες χρηματικές εγγυήσεις του Νικολάου και των συλληφθέντων του Ρεσάλτο, αντίστοιχα) δεν αποσκοπούν σε τίποτα άλλο, παρά στην πλήρη υποταγή στο πρόταγμα «της τάξης και της ασφάλειας».
Απέναντι σ’ αυτήν την επίθεση, φυσικά, δεν κάνουμε πίσω. Ανασυγκροτούμαστε και γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί, συνειδητοποιούμε τους σκοπούς μας και συνεχίζουμε να πορευόμαστε επιθετικά. Στις συγκρούσεις ερχόμαστε πιο κοντά, οι ταυτότητες μας εξαφανίζονται και οπλίζουμε τις διαθέσεις μας ώστε να δούμε τα όνειρα μας να πραγματοποιούνται. Η καταστολή δε μας σπάει, η καταστολή σπάει τις διαφορές μας, και όσο συνεχίζουμε να υψώνουμε οδοφράγματα, όσο συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στους δρόμους, όσο συνεχίζουμε να κάνουμε πράξη τις διαθέσεις μας με τρόπο άγριο και ασυγκράτητο, τόσο η μέρα της αντιεξουσίας έρχεται και πιο κοντά.
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ
ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατό να μείνει αναπάντητο από την κρατική εξουσία. Μέσα στη χρονιά που πέρασε βιώσαμε την αντιεξέγερση σε όλο της το μεγαλείο: «σκούπα» σε μετανάστες, επιθέσεις σε κινηματικούς χώρους, μπατσοκρατία στα Εξάρχεια και σε άλλες γειτονιές και μία γενικότερη επίθεση σε ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας (υπόθεση Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, καταδίκη του Ηλία Νικολάου κ.ά.).
Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής ήταν η καταστολή που σημειώθηκε φέτος το Δεκέμβρη:
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου: μπάτσοι μπουκάρουν στο αναρχικό στέκι Ρεσάλτο και προσαγάγουν 22 άτομα. Τα Μ.Μ.Ε. οργιάζουν για τη νέα «γιάφκα» στην οποία βρέθηκαν άδεια μπουκάλια και βαριοπούλες.
Στη συνέχεια μπάτσοι μπουκάρουν και στο δημαρχείο του Κερατσινίου, το οποίο είχε καταληφθεί με αφορμή την εισβολή των μπάτσων στο Ρεσάλτο. Γίνονται 41 προσαγωγές.
Την ίδια μέρα γύρω στις 3:30 το βράδυ 3 διμοιρίες και περίπου 30 ασφαλίτες εισβάλουν στο προαύλιο του πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης και συλλαμβάνουν 8 άτομα που απλά κάθονταν εκεί (ανάμεσα τους 3 ανήλικοι), τους οποίους βασανίζουν μέσα στη ΔΕΘ, προφυλακίζουν, και μετά από τρεις ημέρες τους αφήνουν με αναστολή και φορτώνουν σε όλους βαριά κακουργήματα.
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου: πριν την πορεία γίνονται εκατοντάδες προληπτικές προσαγωγές σε όλη την Ελλάδα, ενώ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι διαδηλωτές έρχονται αντιμέτωποι με τη βίαιη καταστολή από τα ΜΑΤ και από ομάδες Δ και Ζ, με αποκορύφωμα 2 τραυματισμούς διαδηλωτών πάνω στους οποίους έπεσαν ζητάδες, ενώ το φόρτωμα τσάντας με μολότοφ σε έναν νεαρό απαθανατίστηκε και σε βίντεο. Το άσυλο καταπατείται για άλλη μια φορά στο Α.Π.Θ με τα ΜΑΤ να εισβάλουν ξανά στην πολυτεχνική με αποτέλεσμα άλλες δύο συλλήψεις με φορτωμένα κακουργήματα.
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου: μπάτσοι μπαίνουν για τρίτη φορά μέσα στο άσυλο του Α.Π.Θ μέρα μεσημέρι μετά την πανεκπαιδευτική πορεία., πετάνε δακρυγόνα και κάνουν προσαγωγές 5 ανήλικων μαθητών οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι το ίδιο βράδυ μετά από πιέσεις και κλείσιμο της Εγνατίας στο ύψος της τότε κατειλημμένης σχολής θεάτρου. Ταυτόχρονα με το κλείσιμο του δρόμου έχουμε τέταρτη καταπάτηση του ασύλου μπροστά στην παλιά φιλοσοφική για «προληπτικούς» λόγους όπως σχολιάστηκε από την αστυνομία
Τρίτη 8 Δεκεμβρίου: Για άλλη μια φορά έχουμε εισβολή μπάτσων στο άσυλο με 2 διμοιρίες ΜΑΤ στα γρασίδια πάνω από το αστεροσκοπείο γύρω στις 11 το πρωί χωρίς καν αφορμή.
(Πρέπει να επισημάνουμε, επίσης, το ΄΄βιαστικό΄΄ κλείσιμο των σχολείων λόγω του κινδύνου της γρίπης, αν και ο πιο σοβαρός κίνδυνος ήταν αυτός του συντονισμού των δράσεων των μαθητών εν όψει Δεκέμβρη)
Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία πρωτοφανή επίθεση από τη μεριά του κράτους. Η «σοσιαλδημοκρατία» έχει κηρύξει έναν ιδιότυπο πόλεμο ενάντια στα αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Οι προληπτικές προσαγωγές, η τρομοϋστερία και η ποινικοποίηση εξεγερσιακών τακτικών (βλέπε τις υπερβολικές ποινές και υπέρογκες χρηματικές εγγυήσεις του Νικολάου και των συλληφθέντων του Ρεσάλτο, αντίστοιχα) δεν αποσκοπούν σε τίποτα άλλο, παρά στην πλήρη υποταγή στο πρόταγμα «της τάξης και της ασφάλειας».
Απέναντι σ’ αυτήν την επίθεση, φυσικά, δεν κάνουμε πίσω. Ανασυγκροτούμαστε και γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί, συνειδητοποιούμε τους σκοπούς μας και συνεχίζουμε να πορευόμαστε επιθετικά. Στις συγκρούσεις ερχόμαστε πιο κοντά, οι ταυτότητες μας εξαφανίζονται και οπλίζουμε τις διαθέσεις μας ώστε να δούμε τα όνειρα μας να πραγματοποιούνται. Η καταστολή δε μας σπάει, η καταστολή σπάει τις διαφορές μας, και όσο συνεχίζουμε να υψώνουμε οδοφράγματα, όσο συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στους δρόμους, όσο συνεχίζουμε να κάνουμε πράξη τις διαθέσεις μας με τρόπο άγριο και ασυγκράτητο, τόσο η μέρα της αντιεξουσίας έρχεται και πιο κοντά.
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ
ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
