Λέσχη ελεύθερη κ ανοιχτή για όλους

ΛΕΣΧΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΝΟΙΚΤΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΟΧΙ ΣΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ ΧΟΥΤΟΥ

Η ακρίβεια που αντιμετωπίζουμε και καθημερινά διογκώνεται, παρουσιάζεται μη αναστρέψιμη, αποτέλεσμα παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Παράλληλα η ανεργία μονιμοποιείται στη σκέψη όλων μας και η εργασία θεωρείται άπιαστο όνειρο. Ενώ η καθημερινή εκμετάλλευση για 600ευρώ όχι μόνο παγιώνεται στους χώρους εργασίας, αλλά αυτός που τη βρίσκει θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος και να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό.

Ποιος μπορεί να ζήσει με 600ευρώ; Είναι ή όχι μισθωτή σκλαβιά;
Αν δεν είναι ο καπιταλισμός και η εξουσία η πηγή των δεινών μας, τότε ποιός;

Εν τω μεταξύ, η ιδέα ενός πανεπιστημίου ελεύθερου, όσο αφορά την πρόσβαση σε αυτό και κοινωνικού, από την άποψη ότι η μόρφωση και η επιστήμη που προσφέρει θα είναι κοινωνική και όχι κερδοσκοπική, μπαίνει στη σφαίρα της φαντασίας. Στο παμακ η σφαίρα της φαντασίας ξεκινάει με υπηρεσίες τύπου aiesec, γραφείο διασύνδεσης, κλπ, που νομιμοποιούν τις ευέλικτες σχέσεις της αγοράς εργασίας, και συνεχίζει στα ιδιωτικά κυλικεία και στις ιδιωτικές λέσχες. Η ιδιωτική λέσχη του παμακ, δηλαδή η επιχείρηση του Χούτου, εκμεταλλεύεται τις υποδομές του πανεπιστημίου αντλώντας τεράστια κέρδη καθημερινά, χρεώνοντας το φαγητό στο μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών. Σε αυτό το παιχνίδι κάνουν πλάτες η πρυτανεία και τα τσιράκια της, αφήνωντας το σύνολο των φοιτητών να πληρώνει.

ΤΕΡΜΑ ΣΤΑ 2ΕΥΡΑ
ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΡΑ

Παρέμβαση για τις εγγραφές

παλιο κειμενο που ειναι σαν να γραφτηκε χτες..

Ενας από τους πολλούς που δεν απαξίωσε τις συνελεύσεις


Πολλοί είμασταν αυτοι που δε χασαμε συνέλευση για συνέλευση κρατήσαμε τις καταλήψεις και ξενυχτήσαμε στα Πανεπιστήμια, δεν χασαμε πορεία για πορεία , δεν έμεινε φυσούνα που να μη μας φυσουνιάσει και γκλομπ που να μη μας έχει αλφαδιάσει, δεν υπάρχει ματατζής που να μη μας εχει φτύσει όταν κρατούσαμε αλυσίδες , είμασταν βέβαια από τους τυχερούς γιατί 71 έχουν συλληφθεί κι ένας κρατείται, ενώ για άλλους εκκρεμούν δίκες.

Το Πασχα έπινα γαλα και κατέβαζα βιταμίνες για να βγάλω τα δηλητήρια και ν΄αντέξω ένα λεπτό παραπάνω όπως έλεγε και η ΠΟΣΔΕΠ και τη Τρίτη του Πάσχα πήγα στη σχολή και δεν άκουσα για συνέχιση καταλήψεων, γιατί κάποιοι είχαν αποφασίσει μέσα στο Σαββατοκύριακο. Δε μπορεί όμως κανείς να με κατηγορήσει ότι απαξιώσα τις συνελεύσεις ότι δε πάλεψα για να βγουν, κι ουτε να με ταμπελιάσει γιατί είμαι ανένταχτος όπως και οι φίλοι μου, ήμασταν καλοί για σας όσο μας σαπίζανε για να βγαίνετε εσείς στο γυαλί. Ημασταν καλοί και για τη ΠΟΣΔΕΠ και τους φοιτητοπατέρες για να μπορούν να στοιχειοθετήσουν την αγωγή για την εγκληματική και αλόγιστη χρήση χημικών, όσο και αυτοί περίμεναν να πάρουν τις εκλογές...Ξέχασαν όμως να ασκήσουν αγωγή και κατά των εαυτών τους για έκθεση σε κινδυνο των φοιτητών με σκοπό ίδιο όφελος... Επειδή η έκθεση ήταν συνεχόμενη και δεν ξέρω τι επιπτώσεις μπορεί να έχει, σκοπεύω να δώσω γραπτές οδηγίες στους γονείς, στ΄ αδέρφια και στους φίλους μου αν πάθω κάτι από τα χημικά (γιατί έρευνες έχουν αποδείξει ότι υπάρχουν αυξημένα κρούσματα λευχαιμίας , σκλήρυνσης κατα πλάκας και καρκίνων σε όσους εκτίθονται υπερβολικά πχ οι ματατζήδες) να στραφούν και εναντίον της ΠΟΣΔΕΠ και των φοιτητοπατέρων και των παρατάξεων τους, γιατί μας εκθέσατε αλλά και γιατί μας πουλήσατε για ίδιο όφελος. Γιατί ο νόμος πλαίσιο έχει περάσει και ήδη εφαρμόζεται με υπουργικές αποφάσεις και κάνετε πως έχετε ξεχάσει ότι είναι κερκόπορτα για την κατάργηση του άρθρου 16, τη κατάργηση της δωρεάν-δημόσιας παιδείας

Σαν να μην έγινε τίποτα πάτε για εκλογές λήγοντας τις καταλήψεις και οποιαδήποτε άλλη ενέργεια που θα καταργούσε στη πράξη το νόμο, όπως εσείς προτείνατε.

Γλύψτε τώρα τους φοιτητές και παραμυθιάστε τους, ότι αυτοί ήταν που λήξαν το κίνημα...

Προβολή ντοκιμαντέρ - CL + ρεμπέτικο

Φωτογραφίες από την αντιεκλογική παρέμβαση

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΚΛΕΓΕΤΑΙ…

Μέσα στην πραγματικότητα του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ενός συστήματος οικονομική εξαχρείωσης και κοινωνικής εξολόθρευσης του ανθρώπου και κατ΄ επέκταση ολόκληρης της κοινωνίας, όλα τα κοινωνικά κεκτημένα( δημόσια εκπαίδευση, ασφάλιση, περίθαλψη – υγεία, 8-ωρο) εισέρχονται στη σφαίρα της αβεβαιότητας, της αποσύνθεσης και της παρακμής. Ο καπιταλισμός χρησιμοποιώντας την δημοκρατία ως ένα πολιτικό σύστημα άκρως ευνοϊκό για την ανάπτυξη του και το κράτος ως μηχανισμό προστασίας ελέγχει έτσι τον απατηλό θεσμό του κοινοβουλευτισμού και αλλοτριώνει έννοιες όπως η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και η ελευθερία.

Ο οικονομικός εξευτελισμός και η ποδοπάτηση της κοινωνικής αξιοπρέπειας θέτουν την κοινωνία σε μια διαδικασία αποπροσανατολισμού εμφυσώντας της την ψευδαίσθηση ότι αποφασίζει αυτή για τον εαυτό της από τη στιγμή που έχει τη δυνατότητα να εκλέγει κάθε τετραετία ποιος θα τη διαχειρίζεται και θα την εξουσιάζει.

«Πλανιέται όμως πλάνη οικτρά» καθώς με μια προσεκτική ματιά εύκολα παρατηρεί κανείς τη ταύτιση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας την κοινή στόχευση καθώς και τον ρόλο των κρατικών μηχανισμών “προστασίας”, ελέγχου και καταστολής

Ø Ο ρόλος του πανεπιστημίου και οι φοιτητικές εκλογές

Η εκπαίδευση, από τις πρώτες βαθμίδες, καθώς και ο ρόλος του Πανεπιστημίου παύει πια να αποτελεί ένα πεδίο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, μετάδοσης ουσιαστικής γνώσης και διάπλασης ελεύθερων ανθρώπων. Προσαρμοσμένο πια στα πλαίσια του καπιταλισμού μεταλλάσσεται σε μια γραμμή παραγωγής ανθρώπινων πόρων έτοιμων να ενταχθούν στην κοινωνία λειτουργώντας με μοναδικό κριτήριο το κέρδος και μηχανισμό τον ανταγωνισμό. Οι ιδέες της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και της συλλογικής εργασίας άλλωστε οι μοναδικές που μπορούν να αποτελέσουν βάση δόμησης μια υγιής κοινωνίας εξανεμίζονται, το συλλογικό πνεύμα θρυμματίζεται για να ανοίξει δρόμο στο στείρο ατομικισμό. Η γνώση και η επιστήμη διαρθρώνονται σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς χωρίς καμία κοινωνική κατεύθυνση. Στόχος της επιστήμης παύει πια να αποτελεί η κοινωνική εξέλιξη και ευημερία αλλά το κατά πόσο αποφέρει κέρδος.

Υπό τις συνθήκες αυτές της μονόδρομης σχέσης, του τύπου από την παραγωγή στην κατανάλωση, διαμόρφωσης συνείδησης και κατ’ επέκταση ανθρώπων λαμβάνουν χώρα και οι φοιτητικές εκλογές. Οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση υποσκάπτοντας το ρόλο του μοναδικού οργάνου (της Γενικής Συνέλευσης Φοιτητών) που εκφράζει όλα τα χαρακτηριστικά όπως αυτά: της αμεσοδημοκρατίας , τη δυνατότητα να εκπροσωπεί ο καθένας τον εαυτό του, και να εκφρασθεί κάθε διαφορετική άποψη με σχέσεις ίσος προς ίσον. Το μοναδικό όργανο που μπορεί να αποφασίσει για το σύνολο των φοιτητών στο επίπεδο της αυτοθέσμισης και της αυτοοργάνωσης των ζωών μας, της δράσης μας στο ζωτικής σημασίας κοινωνικό μας χώρο το πανεπιστήμιο, αλλά και της λειτουργίας αυτού.

Ø Η ιδιαιτερότητα του Πα.Μακ.

Η ανυπόστατη γενική συνέλευση στο πανεπιστήμιο μας οφείλεται σε συγκεκριμένη σκοπιμότητα κάποιων, στο ρόλο των οποίων μπορούν να περιέλθουν και πολλοί ΑΛΛΟΙ!!!!, στην προσπάθεια τους να αποπροσανατολίσουν, να χειραγωγήσουν και εν τέλει δημιουργήσουν αιχμάλωτες γεννιες. Συνήθως γίνεται 1 φορά το χρόνο και αν είναι εφικτό και καμία. Εδώ τίθεται το ερώτημα:Πως είναι δυνατό ένα συμβούλιο 11 ανθρώπων να αποφασίζει για 8.000 ανθρώπους?

Αυτό είναι εμφανές με την πρόσφατη δημιουργία της λίστας συγγραμμάτων στο τμήμα της Ο.Ε. (σειρά έχουν και τα υπόλοιπα τμήματα) από καθηγητές και εκπροσώπους παρατάξεων. Σύμφωνα με τη λίστα συγγραμμάτων ο κάθε φοιτητής έχει τη δυνατότητα να προμηθευτεί μόνο ένα σύγγραμμα δωρεάν (ενώ στα περισσότερα αντιστοιχούν 2-3) το οποίο δεν καλύπτει το γνωστικό πεδίο του μαθήματος και η εξεταστέα ύλη δεν μπαίνει μόνο από αυτό, ενώ τα υπόλοιπα θα καλείται να τα αγοράσει. Ως πότε θα αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς;

Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας ΑΚΥΡΟ- ΑΠΟΧΗ σε αυτές τις εκλογές. Είναι επιτακτική η ανάγκη να ξεκινήσει ένας διάλογος που να θέτει σε αμφισβήτηση τις δομές του συστήματος. Να μπει μπροστά η λογική της ρήξης και σύγκρουσης απέναντι σε όλα όσα μας εξευτελίζουν και μας εξαχρειώνουν. ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!!!

Η απάντηση στη διαιώνιση της εκλογικής αυταπάτης με αφορμή τις φοιτητικές εκλογές

Οι εκλογές παντός είδους αποτελούν την βασική έκφανση της αυταπάτης στην σημερινή αντιπροσωπευτική “δημοκρατία”.
Είναι πολύ βολικό για τους κρατούντες, όλες οι ελπίδες, τα όνειρα και οι φόβοι να συσσωρεύονται σε μια κάλπη η οποία επαναπροσδιορίζει τους όρους της εξουσίας ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Η απάντηση στη διαιώνιση της εκλογικής αυταπάτης

Και φέτος όπως και κάθε χρόνο οι φοιτητικές παρατάξεις εγκαταλείπουν την πολιτική ανυπαρξία που τις χαρακτηρίζει τον περισσότερο καιρό για να παρέμβουν στον κοινωνικό τους χώρο και να απαιτήσουν την εκπροσώπηση.

Φυσικά αυτή η παρέμβαση δεν αποσκοπεί στην ενημέρωση, την πληροφόρηση και την δράση, όπως μπορεί κάποιοι καλοπροαίρετα να πιστεύουν, αλλά αποκλειστικά στο μοίρασμα της πίττας της εξουσίας που απορρέει από τα Δ.Σ των φοιτητικών συλλόγων των σχολών και την διαιώνιση της αυταπάτης της ανάθεσης-εκπροσώπησης.

Στα πλαίσια αυτής της συνδιαλλαγής είναι φανερό ότι η όποια δραστηριοποίηση των αριστερών παρατάξεων σε κινηματικές διεργασίες, αποσκοπεί να αποσυμπιέσει τη κοινωνική οργή και στον μετέπειτα εκλογικό λικβινταρισμό των αγώνων είτε του εργατικού είτε του φοιτητικού κινήματος.

Η διάκριση μεταξύ φοιτητικού και εργατικού κινήματος από την αριστερά και από τα ΜΜΕ, αποσκοπεί στην διάσπαση του αγώνα των καταπιεσμένων αφού κινητήρια δύναμη του κάθε κινήματος έχει σταν στόχο την κοινωνική αλλά και την ατομική απελευθέρωση και όχι τις όποιες πρόσκαιρες εργατοκεντρικές ή φοιτητοκεντρικές επικλήσεις ελεημοσύνης προς την εξουσία.

Το μαρξιστικό-λενινιστικό σύστημα «αξιών» που γέννησε το μπολσεβικισμό, διαιωνίζει την αυταπάτη της ανάθεσης μέσα από την παραδοχή του κόμματος πρωτοπορίας, του θέσφατου και της αυθεντίας, είναι «επιφορτισμένο» με το ιστορικό καθήκον να καθοδηγήσει δήθεν την εργατική τάξη στην επανάσταση και τον κομμουνισμό…

Οι εκλογές παντός είδους αποτελούν την βασική έκφανση της αυταπάτης στην σημερινή αντιπροσωπευτική “δημοκρατία”.

Είναι πολύ βολικό για τους κρατούντες, όλες οι ελπίδες, τα όνειρα και οι φόβοι να συσσωρεύονται σε μια κάλπη η οποία επαναπροσδιορίζει τους όρους της εξουσίας ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Η αριστερά δεν λείπει από το πάρε-δώσε της συνδιαλλαγής με την εξουσία και τις αυταπάτες που αυτή επιβάλει, καθώς ιστορικός της ρόλος και σκοπός είναι η ανάθεση των λαϊκών προσδοκιών σε μια “πρωτοπορία” η οποία διαιωνίζει και ενσωματώνει με λόγο και έργα τους όρους εκμετάλλευσης της κοινωνίας και συνδιαλέγεται με την εξουσία χρησιμοποιώντας κούφια αγωνιστικά αιτήματα, και δεν έρχεται σε ρήξη με τους εξουσιαστές και τα τσιράκια τους.

Οι εκλογές λειτουργούν σαν φρένο και βαλβίδα εκτόνωσης στην όποια κινηματική διεργασία που εξελίσσεται μέσα στην κοινωνία.

Η εμμονή της αριστεράς να συνδιαλέγεται και να διαχειρίζεται για εμάς και χωρίς εμάς, τους κοινωνικούς αγώνες και την κοινωνική οργή, σαν κορυφαίο παράδειγμα αποτυπώνεται στην συμφωνία της Βάρκιζας, όπου οι αγωνιστές κατέθεταν κλαίγοντας τα όπλα στα πόδια των βασανιστών τους.

Αυτό κάνει πιο κατανοητά τα πρόσφατα γεγονότα της διετίας 2006-2007, όπου οι φοιτητές, και αλληλέγγυα κομμάτια της κοινωνίας για δύο χρόνια βρέθηκαν στους δρόμους με κύριο προταγμά την διεκδίκηση της ζωής τους και όλων όσων τους έχουν στερήσει ή επιδιώκουν να τους στερήσουν οι εξουσιαστές. Η κινηματική αυτή διεργασία έδειξε στην εξουσία και τα τσιράκια της, την ισχυρή συνειδητοποίηση μιας γενιάς που ξέρει πως θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, οτι δεν έχει τίποτα να χάσει και ότι χρειαστεί να διεκδικήσει θα το κερδίσει με αγώνες στους δρόμους, με συγκρούσεις, καταλήψεις διαδηλώσεις και όχι μέσα από πρωτοπορίες παντός τύπου.

Έτσι η αριστερά για άλλη μια φορά έσπευσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του συστήματος που υπηρετεί, με συνδικαλιστικά αιτήματα, με καταδίκες του δυναμικότερου κομματιού της κοινωνίας, με την παρουσία και την συνδιαλλαγή της στα ΜΜΕ στη προσπάθεια να αυτοεπιβεβαιωθεί σαν πολιτικός εκφραστής ενός κινήματος που δεν άνηκε σε κανέναν άλλον, εκτός από τον κόσμο που το δημιούργησε. Το κόσμο που μπουχτισμένος από τα απολιτικά πρότυπα του λαιφσταιλ που του επιβάλουν, επανοικειοποιήθηκε δημόσια κτήρια και δημόσιους χώρους, κατέβηκε στον δρόμο, συγκρούστηκε και χτυπήθηκε από τις δυνάμεις καταστολής.

Την απάντηση πήραν στις φοιτητικές εκλογές του 2007 από τον κόσμο που επιδειχτικά γύρισε την πλάτη του στο θεσμό των εκλογών που σαν μέσο στήθηκε για να ανακόψει την κοινωνική αναταραχή και οργή στην οποία σύρθηκε άθελά της η αριστερά και “συμμετείχε” από λικβινταριστική αναγκαιότητα και με προοπτική κεφαλαιοποίησης και εξαργύρωσης της καταστολής της κοινωνικής οργής.

Η απάντηση δόθηκε με συνειδητή εκλογική αποχή, και την απαξίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού με την απουσία από τις στημένες γενικές συνελεύσεις που σκοπό έχουν να κρατάνε τον κόσμο μακριά από την άμεση δημοκρατία, την αυτοοργάνωση.

Η απάντηση συνεχίζει να δίνεται από το κόσμο που κατεβαίνει στον δρόμο τσακίζοντας το κλίμα συναίνεσης, μακριά από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία που και πάλι τα αιτήματα της δεν ξεπερνάνε τα όρια του συντεχνιακού και προσωπικού οφέλους, και λογοδοσίας προς την εξουσία, λειτουργώντας σαν δεκανίκι στις επιλογές κεφαλαίου, εξουσιαστών, κράτους.

Και φέτος στον αγώνα για την αυτοοργάνωση, την άμεση δημοκρατία, την αλληλεγγύη και την ελευθερία, επιλογή δεν μπορεί παρά να είναι η αποχή από το στημένο πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών.

Περισσότερο τώρα παρά ποτέ η άρνηση του μεσσιανισμού και της αντιπροσώπευσης αποτελεί μονόδρομο. Τώρα που η νεοαρίστερα φέρνει ένα νέο μεσσία επικαλυμμένο με λαιφσταιλ κινηματισμό, μασκαρεύοντας με αυτό τον τρόπο την προσπάθεια της εξουσίας να εκτονώσει, να αποπροσανατολίσει και να διασκεδάσει για άλλη μια φορά, την λαϊκή δυσαρέσκεια που συνειδητά απαξιώνει το σάπιο πολιτικό σύστημα και τα ενεργούμενά του.
Άλλωστε το κάθε κάλεσμα για ανοιχτή συνέλευση στο πανεπιστήμιο, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την όποια γενική συνέλευση συλλόγων χωρίς μέλη, στην οποία συγκρούονται κομματικές γραμμές με μόνο τους στόχο την ανάθεση και όχι την συνδιαμόρφωση που είναι και ο σκοπός μιας συνέλευσης, και όχι μια παρωδία συνέλευσης που συγκαλείται από κομματικά φερέφωνα που ορέγονται συνδιαχείριση, συναλλαγή, ανταλλάγματα, αναρρίχηση παζαρεύοντας τη ζωή μας.

Ας αποτυπώσουμε την απέχθεια που μας προκαλεί η πολιτική τους, με την απαξίωση της. Αυτή η απαξίωση επιτυγχάνεται μέσα από την εκλογική αποχή, μέσα από την παρουσία μας στον δρόμο που είναι ο φυσικός τόπος έκφρασης των κινημάτων, μέσα από την συμμετοχή σε αυτοοργανομένες και αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις που αντικείμενο τους θα είναι όχι το εργατικό ούτε το φοιτητικό κίνημα αλλά συνολικά η κινηματική ζύμωση με τελικό σκοπό την κοινωνική απελευθέρωση.

Τέρμα πια στις εκτονώσεις…

Φοιτητές/τριες ΑΕΙ-ΤΕΙ

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ…

Και ενώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ανοιχτό μέτωπο σύγκρουσης , κοινωνίας από τη μια – κράτους και κεφαλαίου από την άλλη( ασφαλιστικό για όσους δεν κατάλαβαν). Λόγω της επίθεσης πού έχει εξαπολύσει το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα στα όσα μέχρι σήμερα θεωρούσαμε κεκτημένα, μια επίθεση που άρχισε από καιρό (δημόσια εκπαίδευση) και θα τραβήξει καιρό (υγεία- περίθαλψη… και που είσαι ακόμα φίλε!!!), για όσα οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας αγωνίστηκαν και πέθαναν. Ήρθε και η 25^η Μαρτίου καιρός να αφήσουμε στην άκρη τα «υποτιθέμενα» κοινωνικά προβλήματα για να τιμήσουμε όλοι μαζί τους ήρωες , να δούμε όλοι μαζί τα παιδιά μας να παρελαύνουν σαν στρατιωτικές φάλαγγες βασισμένη στις αρχές μιλιταριστικού χαρακτήρα. Ενώ η κοινωνία θα παρακολουθεί το «άνθος της ελληνική νεολαίας» διαπνεόμενη από κάποιο πνεύμα ομόνοιας και συγκίνησης (ασφαλισμένοι και ανασφάλιστοι, θιγόμενοι και μη, πλούσιοι και φτωχοί, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι εν τέλει.. μαζί).

Και στις 26 του Μάρτη πάλι τα ίδια σκατά.

Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουν τα εθνικά ιδεώδη;…

Η μήπως να σβήσουν για πάντα!!!

Αλήθεια πότε πρωτοέγιναν οι παρελάσεις;

Ήταν ο Μεταξάς, ο δικτάτορας, ένας φανατικός λάτρης του Χίτλερ που υιοθέτησε τη ναζιστική αυτή συνήθεια και ακόμα πιο πριν ο Φρειδερίκος της Πρωσίας που υποχρέωνε τους φαντάρους του να κάνουν αυστηρές μηχανικές κινήσεις σαν ανδρείκελα.

ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ;

Το σχολείο αποτελεί μια μονάδα κοινωνικού ελέγχου, πειθάρχησης και διαμόρφωσης προσωπικότητας και συνείδησης. Μέσω της ελεγχόμενης και του τρόπου αφομοίωσης της μέσω του εξεταστικού συστήματος. Η αυθεντία την οποία ο δάσκαλος είναι πάνω από όλα, και οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να ακούν, να σέβονται, και να πιστεύουν άνευ διαφωνίας. Μέσα από ένα σύστημα εξατομίκευσης, ανταγωνισμού και εχθρότητας, (όπως άλλωστε είναι οι σχέσεις των ανθρώπων εντός της κοινωνίας διαμορφωμένες σύμφωνα με τις επιταγές του καπιταλιστικού συστήματος.) αντί της συλλογικής δράσης, της αλληλεγγύης και τις αλληλοβοήθειας. Η εκπαίδευση διαμορφώνεται πάνω στη βάση της όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων και της μετάδοσης της κυρίαρχης ιδεολογίας.

“Αλήθεια οι αγωνιστές του 21΄ φορούσαν τα καλά τους και έκαναν παρέλαση, ΟΧΙ αυτοί ήταν εξόριστοι και αφορισμένοι από την εκκλησία και τους μπέηδες στα βουνά, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, αν όμως θέλουμε να τιμήσουμε αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουμε παρά να αγωνιστούμε και εμείς για το δικό μας δίκιο, τη δικιά μας ελευθερία και τη δικιά μας αξιοπρέπεια όπως αυτοί έκαναν.”

ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!!!

pamak1

επικοινωνία

Συνέλευση κάθε Δευτέρα στις 14:00 στο τραπεζάκι

email :

autonomoi.pamak@gmail.com

Κείμενο αλληλεγγύης στο Β. Μποτζατζή

Στις 25/11/07 συλλαμβάνεται ο αναρχικός σύντροφος Βαγγέλης Μποτζατζής ενώ κοιμόταν στο σπίτι της φίλης του, με τον ισχυρισμό ότι υπάλληλος εταιρείας security είδε το αμάξι του Βαγγέλη κοντά στον τόπο όπου έγινε εμπρησμός γαλλικής αντιπροσωπείας αυτοκινήτων.
Τις επόμενες 2 μέρες εξαπολύεται πογκρόμ σε στέκια και σπίτια αναρχικών ενώ γίνονται αναίτιες κρατήσεις και ανακρίσεις σε άτομα του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου. Με βάση τη μαρτυρία του σεκιουριτά και την κατασκευασμένη κατάθεση της συντρόφου του Βαγγέλη, την οποία η ίδια μετά από λίγες μέρες αναίρεσε ως προϊόν εκβιασμού, το κατηγορητήριο στήνεται: ο Βαγγέλης κατηγορείται για 5 κακουργήματα και 3 πλημμελήματα και προφυλακίζεται στις δικαστικές φυλακές Κομοτηνής, ενώ για την ίδια υπόθεση καταζητούνται άλλοι 3 σύντροφοι.
Από τα γεγονότα της όλης υπόθεσης, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: το κράτος και οι διωκτικοί του μηχανισμοί προσπαθούν να εγκληματοποιήσουν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, αυτόν των αναρχικών. Η αστυνομία σε αγαστή συνεργασία με τα Μ.Μ.Ε. τιμωρούν ανθρώπους χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία, θέτουν άτομα σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας μέσω της καταδίωξης και της δημοσίευσης φωτογραφιών, και τα απειλούν με εξοντωτικές ποινές βάση του τρομονόμου. Παράλληλα προσπαθούν να πείσουν τους ΄΄φιλήσυχους΄΄ πολίτες ότι για όλα φταίνε οι ΄΄τρομοκράτες΄΄ αναρχικοί, και όχι όλοι αυτοί που ληστεύουν νόμιμα σε καθημερινή βάση, που οδηγούν ανθρώπους σε καταστροφή ή τους κρατούν σε καθεστώς οικονομικής ομηρίας, που σηκώνουν κάμερες για να ελέγχουν κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, που δολοφονούν μετανάστες στα σύνορα, που καταστρέφουν τον πλανήτη και προστατεύουν το κεφάλαιο.
Για εμάς αυτοί είναι οι τρομοκράτες, και δε θα αφήσουμε κανένα σύντροφο μόνο στα χέρια του κράτους.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ Β. ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 3 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ (ΑΝ)ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ...

Οι εκλογές πέρασαν, η "λαϊκή εντολή" ανανεώθηκε και οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσουν. Αυτό ακούμε σχεδόν καθημερινά από κυβερνητικά στελέχη και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Αυτό που δεν ακούμε είναι ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι ουδέτερες και δε γίνονται προς όφελος όλων, αλλά είναι σε βάρος της μεγάλης πλειονότητας των εργαζομένων. Επιπλέον ακούμε πως βασική προτεραιότητα είναι και η λύση του ασφαλιστικού, αφού το υπάρχον σύστημα κοινωνικής ασφάλισης δε μπορεί να συνεχίσει όπως έχει καθώς τα ταμεία θα καταρρεύσουν σε μερικά χρόνια. Αποκρύπτοντας τα πραγματικά αίτια που έχουν οδηγήσει τα ταμεία στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα, προσπαθούν να ρίξουν το βάρος στις πλάτες των εργαζομένων.

Κύρια αιτία για την κατάσταση που βρίσκονται σήμερα τα ταμεία είναι το γεγονός ότι το κράτος και οι επιχειρήσεις δεν αποδίδουν στα ταμεία τις εισφορές που υποχρεούνται αλλά πολύ λιγότερα χρήματα ή και καθόλου. Κατά καιρούς στο όνομα της «ανάπτυξης» έχουν χαριστεί δις.δρχ. από χρέη επιχειρηματιών προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Επίσης, άλλη σημαντική αιτία είναι τα κερδοσκοπικά παιχνίδια του κράτους με τα λεφτά των ταμείων. Πρόσφατο παράδειγμα είναι το σκάνδαλο με τα ομόλογα, αλλά και παλαιότερα που επέλεξαν να τζογάρουν τα χρήματα των ταμείων στο χρηματιστήριο. Άλλος σημαντικός παράγοντας είναι η λεγόμενη "μαύρη" εργασία, αφού πολλοί νέοι εργαζόμενοι σήμερα δουλεύουν ανασφάλιστοι, εξαναγκασμένοι από τους εργοδότες τους που δε θέλουν να καταβάλλουν εισφορές στα ταμεία.

Απ’ όλα αυτά γίνεται σαφές το ποιος είναι υπεύθυνος για την κατάσταση στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση, το κράτος κάλεσε σε διάλογο τους εργαζομένους για να βρουν από κοινού τη λύση στο πρόβλημα. Απ’ τη στιγμή που οι αποφάσεις έχουν ληφθεί και έχουν να κάνουν με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και με άλλα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, ο διάλογος θα ρθει απλά να επικυρώσει αυτά τα μέτρα. Συμμετέχοντας στον διάλογο οι εργαζόμενοι δεν έχουν να κερδίσουν κάτι παρά μόνο να χάσουν πολλά απ’ τα δικαιώματά τους. Μπροστά σ’ αυτή τη νέα επίθεση από το κράτος και το κεφάλαιο προς τους εργαζομένους, αυτό που έχουν να κάνουν είναι να αντισταθούν και να αγωνιστούν για να μη χάσουν κανένα απ’ τα δικαιώματά τους. Ο αγώνας αυτός πρέπει να περάσει στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων, μακριά από τους κάθε λογής εργατοπατέρες, είτε πρόκειται για τους ξεπουλημένους συνδικαλισταράδες της ΓΣΕΕ, είτε για τον χειραγωγούμενο κομματικό συνδικαλισμό του ΠΑΜΕ.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ στις κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό γιατί μας αφορούν όλους, γιατί είναι αγώνας της κοινωνίας για να επανακτηθεί ο κοινωνικός πλούτος.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ γιατί μας ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ όλους, γιατί είμαστε άνεργοι, εργαζόμενοι, φοιτητές, συνταξιούχοι.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ γιατί δεν μπορεί να μας εκπροσωπήσει και δεν μπορούμε να εκπροσωπήσουμε κανέναν, παρά μόνο τον υπεύθυνο εαυτό μας.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ γιατί το ασφαλιστικό δεν αφορά μόνο το εάν τα περάσουν τα κυβερνητικά μέτρα αλλά σχετίζεται με τον αγώνα της κοινωνίας να επανακτήσει τον κοινωνικό πλούτο, εν τέλει την ελευθερία να δημιουργεί, να εργάζεται, να σκέφτεται.