Δε ζητάμε την ψήφο σας, ούτε την υπογραφή σας σε κάποιο επαναστατικό αρκτικόλεξο, μόνο λίγο από το χρόνο σας. Δεν αμφισβητούμε τη διαδικασία της γενικής συνέλευσης αλλά την πλειοψηφία των τοποθετήσεων όπως και την ύπαρξη προδιαμορφομένων “πακέτων-πλαισίων”. Αναγνωρίζουμε ωστόσο τη δύναμη και την ορθότητα της ΓΣ, όχι από χαρτιά και σφραγίδες, αλλά από τη μαζική συμμετοχή στις δράσεις που αναδεικνύονται από αυτή, χωρίς αχρείαστες αιγίδες ταμπελών.
Ως ομάδα που δραστηριοποιούμαστε στο παμακ θα ήταν κοντόφθαλμο να μην εντοπίσουμε τα πολλά πρακτικά ζητήματα της σχολής μας, που χρίζουν άμεσης προσοχής. Ας ξεκινήσουμε από τα πιο γενικά. Πρώτον η ένταξη βιβλιοκάρτας για τα συγγράμματα, δηλαδή ότι παίρνουμε ένα βιβλίο ανά μάθημα χωρίς τη δυνατότητα να πάρουμε νέο ή δεύτερο, είναι ένα απαράδεκτο μέτρο του νόμου - πλαίσιο (επί πτυχίω, ερασμίτες και όσοι αλλάζουν μαθήματα πληρώνουν ή δεν παίρνουν βιβλία). Δωρεάν παιδεία όμως σημαίνει και δωρεάν βιβλία. Συνεχίζουμε με το ζήτημα του χώρου. Πραγματικά αρχίζουμε να πιστεύουμε πως σε βάθος χρόνου δε θα υπάρχουν διάδρομοι και αίθρια... Θα κτίσουν σε ότι απέμεινε διοικητικά γραφεία. Όταν τελικά το 424 δοθεί στο παμακ, να μην το αφήσουμε να χρησιμοποιηθεί από την πρυτανεία για δικούς της σκοπούς αλλά να χρησιμοποιηθεί για να αποσυμφορίσουμε τις αίθουσές μας (που στοιβαζόμαστε κατά δεκάδες), να δημιουργηθούν εργαστήρια και γιατί όχι και κάποιοι χώροι για εξωμαθησιακές δραστηριότητες (πχ ένα θεατράκι, ένα στέκι). Κάποιοι χώροι για όλους εμάς στην τελική. Και όταν λέμε εμάς, δεν εννοούμε τις εκάστοτε παρατάξεις που έχουν ήδη μια πλειάδα επιλογών.
Ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα είναι η καθηγητική αυθαιρεσία. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες εξουσιαστικών συμπεριφορών. Από άτυπες απουσίες και αποβολές (πέρασε έξω?! –τι είμαστε ρε γυμνάσιο? ας σοβαρευτούμε δηλαδή...) μέχρι «αγανακτισμένες» αποχωρήσεις καθηγητών (από ασέβεια?!-κάποιοι έχουν καβαλήσει το καλάμι). Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, επιστρατεύουν και τεχνικά μέσα όπως κλειδαριές και κουδούνια (βλέπε υπερπολυτελές Αμφ.14) για να μας θυμίσουν ποιος είναι το αφεντικό. Και μην ξεχνάμε φυσικά τους “ακαδημαϊκούς” που αλωνίζουν τα προγράμματα σπουδών, μεταφέροντας τα μαθήματα στα μεταπτυχιακά, τα οποία στην πλειονότητά τους είναι επί πληρωμή, περιορίζοντας παράλληλα το πεδίο γνώσεών μας. Βέβαια για να επιβεβαιώσουμε εκτενέστερα τον τίτλο του κοινωνικού πανεπιστημίου, εκτός από τις εξουσιαστικές, δε λείπουν και οι ρατσιστικές συμπεριφορές αφού στις εστίες, που είναι λιγοστές και απόμακρες, οι αλλοδαποί υποχρεούνται να πληρώνουν ενοίκιο.
Το πολυσυζητημένο άσυλο τώρα, που επιτρέπει ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αλλά αφήνει και τους εκάστοτε μαλάκες να βάζουν είσοδο για να μπεις στη σχολή, δέχεται καθημερινά πλήγματα. Εκτός από την καθηγητική αυθαιρεσία, μην ξεχνάμε πως μέσα σε σχολές υπάρχουν κάμερες, έχουν γίνει συλλήψεις (με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό του φετινού Δεκέμβρη), ενώ ο νόμος πλαίσιο και οι πρυτανικές αρχές το έχουν οριοθετήσει με έναν περίτεχνο τρόπο. Σε λίγο θα σου κόβουν πρόστιμο άμα καπνίζεις καθώς σ’ ένα χώρο “ελευθερίας” η τιμωρία ταιριάζει γάντι - για να μη ξεχνάμε και τα πειθαρχικά που προσπάθησαν να περάσουν κάποιους συμφοιτητές μας, που ευτυχώς με παρέμβαση κάποιων λογικά σκεπτόμενων φοιτητών η διαδικασία διεκόπη. Τέλος, η λέσχη μας είναι ιδιωτική και όχι ελεύθερη, καθώς οι περισσότεροι πληρώνουμε τα 2ευρα ενώ χούτος και πρυτανεία τα τσεπώνουν. Ευτυχώς υπάρχει και η λέσχη του Α.Π.Θ. που προς το παρόν είναι δωρεάν και χωρίς περιορισμό γευμάτων.
Για επιμέρους ζητήματα των τμημάτων, πάγια άποψή μας είναι πως το κάθε τμήμα θα πρέπει να έχει τη δική του ΓΣ καθώς στη μαζική - ανύπαρκτη - δεν είναι δυνατόν να λυθούν τα επιμέρους. Παρόλα αυτά θα αναφερθούμε σ’ ένα ζήτημα που πιστεύουμε ότι χωρά έστω και στη υπάρχουσα μορφή ΓΣ. Είναι αυτό των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων για τα οποία έχει γίνει αρκετή συζήτηση. Σίγουρα καλό είναι να ζητάμε 100-200 ευρώ αύξηση κλαδικά (δηλαδή ως οικονομολόγοι/ πληροφορικάριοι/ μουσικοί) και βεβαιώσεις για σταθερή εργασία, ωστόσο μην έχουμε αυταπάτες. Καμία θεσμική κατοχύρωση δε θα μας σώσει. Απλά ίσως χρυσώσει το χάπι.
Θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, γιατί αυτή η λογική του ανταγωνισμού, του “ρομαντικού”: ο θάνατος σου - η ζωή μου, μας διαχωρίζει ενώ στην ουσία βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Πιστεύουμε πως “γαβγίζουμε” στην λάθος πλευρά όταν ζητάμε μόνο αυτά και μάλιστα όχι από τα αφεντικά και το κράτος αλλά από τους αυριανούς μας “γείτονες” στη δουλειά. Έτσι, όταν βγαίνουμε στην παραγωγική διαδικασία είμαστε μοναχικές υπάρξεις στην καταιγίδα του εργασιακού μεσαίωνα που μας περιμένει. Πρέπει να μάθουμε από νωρίς τη δύναμη της μαζικής διεκδίκησης, όχι πια για μειοψηφικά επαγγελματικά δικαιώματα, αλλά πλέον για συνολικά - συλλογικά εργασιακά δικαιώματα τα οποία, αν και κατοχυρωμένα θεσμικά, καταπατούνται καθημερινά.
Φυσικά η παραπάνω καννιβαλιστική συμπεριφορά έχει τα αίτια της. Ο αγώνας για επιβίωση μέσω της μισθωτής δουλείας (τόνος στο ί) αγχώνει το νέο φοιτητή/τρια και οδηγεί στην εντατικοποίηση, η οποία με τη σειρά της μας κάνει “τρόφιμους” του πανεπιστημίου. Ακριβούς τρόφιμους μάλιστα, αφού οι περισσότεροί μας συντηρούνται από τις ήδη χρεωμένες οικογένειες μας, δημιουργώντας επιπλέον ενοχές. Μην ξεχνάμε πως ο νόμος - πλαίσιο εντατικοποίησε περαιτέρω τις σπουδές με θέσπιση χρονικού ορίου (το γνωστό ν+2) και άλλες διατάξεις. Έτσι, και χωρίς καμία επαφή με την υπόλοιπη κοινωνία, τα μόνα εργασιακά πρότυπα που έχουμε είναι του άμεσου περιβάλλοντός μας. Δηλαδή αυτά του πανεπιστημίου όπου είναι διακριτά. Από τη μία οι “ισχυροί” -ακαδημαϊκοί- με τους παχυλούς μισθούς και από την άλλη οι “αδύναμοι” - συμβασιούχοι της βιβλιοθήκης, καθαρίστριες, φύλακες - έρμαια των εκάστοτε αφεντικών και εργολαβιών (καρκινώματα της σύγχρονης εργασίας). Σιγά σιγά συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα των άσχημων συνθηκών εργασίας και μας πιάνει λύσσα για οικονομική ανέλιξη, βλέποντας τους γύρω μας σαν εχθρούς (η καννιβαλιστική συμπεριφορά). Αυτό, όπως είναι λογικό, οδηγεί κάποιους από εμάς σε “λύσεις” όπως διανομή φυλλαδίων και σερβιτοριλίκι, αναμένοντας πάντα την ευκαιρία να πατήσουμε κάτω τους υπόλοιπους και να βρεθούμε ψηλά στον κουβά με τα σκατά.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος , και αν η ηθική μας έχει πεθάνει ας αναπτύξουμε συνείδηση. Συλλογική αλληλέγγυα συνείδηση. Είμαστε κομμάτι της μάζας, γιατί λοιπόν να παλεύουμε ενάντια της και όχι μαζί της; Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και εκεί που ως σήμερα βλέπουμε ανταγωνιστές να δούμε συναγωνιστές. Να στείλουμε τον ρατσισμό και το φόβο, που επινοήθηκε για να μας χωρίζει, στον αγύριστο, μαζί με ότι προσπαθεί να μας χειραγωγήσει.
Κάθε παραταξιακό τσιφλίκι που προσπαθεί να μας χωρίσει σε “χρώματα”, κάθε μεσσίας που πουλάει τη σωτηρία του, το κάνει για τα δικά του συμφέροντα. Για αυτό προτάσσουμε το δρόμο της αυτοοργάνωσης. Δηλαδή την ανεξάρτητη, χωρίς ταμπέλες, αδιαμεσολάβητη και έμπρακτη δράση και σκέψη. Από εμάς για εμάς. Δεν θέλουμε να αποτελέσουμε καμία πρωτοπορία μέσα στο χώρο του παμακ , δεν αποσκοπούμε στην ένταξη νέων μελών, καθώς ούτε εμείς δεν είμαστε μέλη, αλλά στην κοινή δράση με άτομα για την απελευθέρωση των ζωών μας. Προτάσσουμε την ανάπτυξη οριζόντιων δομών απαξιώνοντας εκλεγμένους αντιπροσώπους και καθοδηγητές, καθιστώντας την αυτοοργάνωση αυτοσκοπό και όχι μέσο αυτοπροβολής. Η δράση μας δεν εξαρτάται από καθεστωτικούς θεσμούς και νομότυπες γενικές συνελεύσεις αλλά από άμεσες κινήσεις που βασίζονται στην αλληλεγγύη, στην αμεσοδημοκρατία και στην αντίσταση.
Ως ομάδα που δραστηριοποιούμαστε στο παμακ θα ήταν κοντόφθαλμο να μην εντοπίσουμε τα πολλά πρακτικά ζητήματα της σχολής μας, που χρίζουν άμεσης προσοχής. Ας ξεκινήσουμε από τα πιο γενικά. Πρώτον η ένταξη βιβλιοκάρτας για τα συγγράμματα, δηλαδή ότι παίρνουμε ένα βιβλίο ανά μάθημα χωρίς τη δυνατότητα να πάρουμε νέο ή δεύτερο, είναι ένα απαράδεκτο μέτρο του νόμου - πλαίσιο (επί πτυχίω, ερασμίτες και όσοι αλλάζουν μαθήματα πληρώνουν ή δεν παίρνουν βιβλία). Δωρεάν παιδεία όμως σημαίνει και δωρεάν βιβλία. Συνεχίζουμε με το ζήτημα του χώρου. Πραγματικά αρχίζουμε να πιστεύουμε πως σε βάθος χρόνου δε θα υπάρχουν διάδρομοι και αίθρια... Θα κτίσουν σε ότι απέμεινε διοικητικά γραφεία. Όταν τελικά το 424 δοθεί στο παμακ, να μην το αφήσουμε να χρησιμοποιηθεί από την πρυτανεία για δικούς της σκοπούς αλλά να χρησιμοποιηθεί για να αποσυμφορίσουμε τις αίθουσές μας (που στοιβαζόμαστε κατά δεκάδες), να δημιουργηθούν εργαστήρια και γιατί όχι και κάποιοι χώροι για εξωμαθησιακές δραστηριότητες (πχ ένα θεατράκι, ένα στέκι). Κάποιοι χώροι για όλους εμάς στην τελική. Και όταν λέμε εμάς, δεν εννοούμε τις εκάστοτε παρατάξεις που έχουν ήδη μια πλειάδα επιλογών.
Ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα είναι η καθηγητική αυθαιρεσία. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες εξουσιαστικών συμπεριφορών. Από άτυπες απουσίες και αποβολές (πέρασε έξω?! –τι είμαστε ρε γυμνάσιο? ας σοβαρευτούμε δηλαδή...) μέχρι «αγανακτισμένες» αποχωρήσεις καθηγητών (από ασέβεια?!-κάποιοι έχουν καβαλήσει το καλάμι). Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, επιστρατεύουν και τεχνικά μέσα όπως κλειδαριές και κουδούνια (βλέπε υπερπολυτελές Αμφ.14) για να μας θυμίσουν ποιος είναι το αφεντικό. Και μην ξεχνάμε φυσικά τους “ακαδημαϊκούς” που αλωνίζουν τα προγράμματα σπουδών, μεταφέροντας τα μαθήματα στα μεταπτυχιακά, τα οποία στην πλειονότητά τους είναι επί πληρωμή, περιορίζοντας παράλληλα το πεδίο γνώσεών μας. Βέβαια για να επιβεβαιώσουμε εκτενέστερα τον τίτλο του κοινωνικού πανεπιστημίου, εκτός από τις εξουσιαστικές, δε λείπουν και οι ρατσιστικές συμπεριφορές αφού στις εστίες, που είναι λιγοστές και απόμακρες, οι αλλοδαποί υποχρεούνται να πληρώνουν ενοίκιο.
Το πολυσυζητημένο άσυλο τώρα, που επιτρέπει ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αλλά αφήνει και τους εκάστοτε μαλάκες να βάζουν είσοδο για να μπεις στη σχολή, δέχεται καθημερινά πλήγματα. Εκτός από την καθηγητική αυθαιρεσία, μην ξεχνάμε πως μέσα σε σχολές υπάρχουν κάμερες, έχουν γίνει συλλήψεις (με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό του φετινού Δεκέμβρη), ενώ ο νόμος πλαίσιο και οι πρυτανικές αρχές το έχουν οριοθετήσει με έναν περίτεχνο τρόπο. Σε λίγο θα σου κόβουν πρόστιμο άμα καπνίζεις καθώς σ’ ένα χώρο “ελευθερίας” η τιμωρία ταιριάζει γάντι - για να μη ξεχνάμε και τα πειθαρχικά που προσπάθησαν να περάσουν κάποιους συμφοιτητές μας, που ευτυχώς με παρέμβαση κάποιων λογικά σκεπτόμενων φοιτητών η διαδικασία διεκόπη. Τέλος, η λέσχη μας είναι ιδιωτική και όχι ελεύθερη, καθώς οι περισσότεροι πληρώνουμε τα 2ευρα ενώ χούτος και πρυτανεία τα τσεπώνουν. Ευτυχώς υπάρχει και η λέσχη του Α.Π.Θ. που προς το παρόν είναι δωρεάν και χωρίς περιορισμό γευμάτων.
Για επιμέρους ζητήματα των τμημάτων, πάγια άποψή μας είναι πως το κάθε τμήμα θα πρέπει να έχει τη δική του ΓΣ καθώς στη μαζική - ανύπαρκτη - δεν είναι δυνατόν να λυθούν τα επιμέρους. Παρόλα αυτά θα αναφερθούμε σ’ ένα ζήτημα που πιστεύουμε ότι χωρά έστω και στη υπάρχουσα μορφή ΓΣ. Είναι αυτό των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων για τα οποία έχει γίνει αρκετή συζήτηση. Σίγουρα καλό είναι να ζητάμε 100-200 ευρώ αύξηση κλαδικά (δηλαδή ως οικονομολόγοι/ πληροφορικάριοι/ μουσικοί) και βεβαιώσεις για σταθερή εργασία, ωστόσο μην έχουμε αυταπάτες. Καμία θεσμική κατοχύρωση δε θα μας σώσει. Απλά ίσως χρυσώσει το χάπι.
Θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, γιατί αυτή η λογική του ανταγωνισμού, του “ρομαντικού”: ο θάνατος σου - η ζωή μου, μας διαχωρίζει ενώ στην ουσία βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Πιστεύουμε πως “γαβγίζουμε” στην λάθος πλευρά όταν ζητάμε μόνο αυτά και μάλιστα όχι από τα αφεντικά και το κράτος αλλά από τους αυριανούς μας “γείτονες” στη δουλειά. Έτσι, όταν βγαίνουμε στην παραγωγική διαδικασία είμαστε μοναχικές υπάρξεις στην καταιγίδα του εργασιακού μεσαίωνα που μας περιμένει. Πρέπει να μάθουμε από νωρίς τη δύναμη της μαζικής διεκδίκησης, όχι πια για μειοψηφικά επαγγελματικά δικαιώματα, αλλά πλέον για συνολικά - συλλογικά εργασιακά δικαιώματα τα οποία, αν και κατοχυρωμένα θεσμικά, καταπατούνται καθημερινά.
Φυσικά η παραπάνω καννιβαλιστική συμπεριφορά έχει τα αίτια της. Ο αγώνας για επιβίωση μέσω της μισθωτής δουλείας (τόνος στο ί) αγχώνει το νέο φοιτητή/τρια και οδηγεί στην εντατικοποίηση, η οποία με τη σειρά της μας κάνει “τρόφιμους” του πανεπιστημίου. Ακριβούς τρόφιμους μάλιστα, αφού οι περισσότεροί μας συντηρούνται από τις ήδη χρεωμένες οικογένειες μας, δημιουργώντας επιπλέον ενοχές. Μην ξεχνάμε πως ο νόμος - πλαίσιο εντατικοποίησε περαιτέρω τις σπουδές με θέσπιση χρονικού ορίου (το γνωστό ν+2) και άλλες διατάξεις. Έτσι, και χωρίς καμία επαφή με την υπόλοιπη κοινωνία, τα μόνα εργασιακά πρότυπα που έχουμε είναι του άμεσου περιβάλλοντός μας. Δηλαδή αυτά του πανεπιστημίου όπου είναι διακριτά. Από τη μία οι “ισχυροί” -ακαδημαϊκοί- με τους παχυλούς μισθούς και από την άλλη οι “αδύναμοι” - συμβασιούχοι της βιβλιοθήκης, καθαρίστριες, φύλακες - έρμαια των εκάστοτε αφεντικών και εργολαβιών (καρκινώματα της σύγχρονης εργασίας). Σιγά σιγά συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα των άσχημων συνθηκών εργασίας και μας πιάνει λύσσα για οικονομική ανέλιξη, βλέποντας τους γύρω μας σαν εχθρούς (η καννιβαλιστική συμπεριφορά). Αυτό, όπως είναι λογικό, οδηγεί κάποιους από εμάς σε “λύσεις” όπως διανομή φυλλαδίων και σερβιτοριλίκι, αναμένοντας πάντα την ευκαιρία να πατήσουμε κάτω τους υπόλοιπους και να βρεθούμε ψηλά στον κουβά με τα σκατά.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος , και αν η ηθική μας έχει πεθάνει ας αναπτύξουμε συνείδηση. Συλλογική αλληλέγγυα συνείδηση. Είμαστε κομμάτι της μάζας, γιατί λοιπόν να παλεύουμε ενάντια της και όχι μαζί της; Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και εκεί που ως σήμερα βλέπουμε ανταγωνιστές να δούμε συναγωνιστές. Να στείλουμε τον ρατσισμό και το φόβο, που επινοήθηκε για να μας χωρίζει, στον αγύριστο, μαζί με ότι προσπαθεί να μας χειραγωγήσει.
Κάθε παραταξιακό τσιφλίκι που προσπαθεί να μας χωρίσει σε “χρώματα”, κάθε μεσσίας που πουλάει τη σωτηρία του, το κάνει για τα δικά του συμφέροντα. Για αυτό προτάσσουμε το δρόμο της αυτοοργάνωσης. Δηλαδή την ανεξάρτητη, χωρίς ταμπέλες, αδιαμεσολάβητη και έμπρακτη δράση και σκέψη. Από εμάς για εμάς. Δεν θέλουμε να αποτελέσουμε καμία πρωτοπορία μέσα στο χώρο του παμακ , δεν αποσκοπούμε στην ένταξη νέων μελών, καθώς ούτε εμείς δεν είμαστε μέλη, αλλά στην κοινή δράση με άτομα για την απελευθέρωση των ζωών μας. Προτάσσουμε την ανάπτυξη οριζόντιων δομών απαξιώνοντας εκλεγμένους αντιπροσώπους και καθοδηγητές, καθιστώντας την αυτοοργάνωση αυτοσκοπό και όχι μέσο αυτοπροβολής. Η δράση μας δεν εξαρτάται από καθεστωτικούς θεσμούς και νομότυπες γενικές συνελεύσεις αλλά από άμεσες κινήσεις που βασίζονται στην αλληλεγγύη, στην αμεσοδημοκρατία και στην αντίσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου