Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΚΛΕΓΕΤΑΙ…


Μέσα στην πραγματικότητα του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ενός συστήματος οικονομική εξαχρείωσης και κοινωνικής εξολόθρευσης του ανθρώπου και κατ΄ επέκταση ολόκληρης της κοινωνίας, όλα τα κοινωνικά κεκτημένα( δημόσια εκπαίδευση, ασφάλιση, περίθαλψη – υγεία, 8-ωρο) εισέρχονται στη σφαίρα της αβεβαιότητας, της αποσύνθεσης και της παρακμής. Ο καπιταλισμός χρησιμοποιώντας την δημοκρατία ως ένα πολιτικό σύστημα άκρως ευνοϊκό για την ανάπτυξη του και το κράτος ως μηχανισμό προστασίας ελέγχει έτσι τον απατηλό θεσμό του κοινοβουλευτισμού και αλλοτριώνει έννοιες όπως η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και η ελευθερία.


Ο οικονομικός εξευτελισμός και η ποδοπάτηση της κοινωνικής αξιοπρέπειας θέτουν την κοινωνία σε μια διαδικασία αποπροσανατολισμού εμφυσώντας της την ψευδαίσθηση ότι αποφασίζει αυτή για τον εαυτό της από τη στιγμή που έχει τη δυνατότητα να εκλέγει κάθε τετραετία ποιος θα τη διαχειρίζεται και θα την εξουσιάζει.

«Πλανιέται όμως πλάνη οικτρά» καθώς με μια προσεκτική ματιά εύκολα παρατηρεί κανείς τη ταύτιση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας την κοινή στόχευση καθώς και τον ρόλο των κρατικών μηχανισμών “προστασίας”, ελέγχου και καταστολής

Ø Ο ρόλος του πανεπιστημίου και οι φοιτητικές εκλογές

Η εκπαίδευση, από τις πρώτες βαθμίδες, καθώς και ο ρόλος του Πανεπιστημίου παύει πια να αποτελεί ένα πεδίο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, μετάδοσης ουσιαστικής γνώσης και διάπλασης ελεύθερων ανθρώπων. Προσαρμοσμένο πια στα πλαίσια του καπιταλισμού μεταλλάσσεται σε μια γραμμή παραγωγής ανθρώπινων πόρων έτοιμων να ενταχθούν στην κοινωνία λειτουργώντας με μοναδικό κριτήριο το κέρδος και μηχανισμό τον ανταγωνισμό. Οι ιδέες της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και της συλλογικής εργασίας άλλωστε οι μοναδικές που μπορούν να αποτελέσουν βάση δόμησης μια υγιής κοινωνίας εξανεμίζονται, το συλλογικό πνεύμα θρυμματίζεται για να ανοίξει δρόμο στο στείρο ατομικισμό. Η γνώση και η επιστήμη διαρθρώνονται σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς χωρίς καμία κοινωνική κατεύθυνση. Στόχος της επιστήμης παύει πια να αποτελεί η κοινωνική εξέλιξη και ευημερία αλλά το κατά πόσο αποφέρει κέρδος.

Υπό τις συνθήκες αυτές της μονόδρομης σχέσης, του τύπου από την παραγωγή στην κατανάλωση, διαμόρφωσης συνείδησης και κατ’ επέκταση ανθρώπων λαμβάνουν χώρα και οι φοιτητικές εκλογές. Οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση υποσκάπτοντας το ρόλο του μοναδικού οργάνου (της Γενικής Συνέλευσης Φοιτητών) που εκφράζει όλα τα χαρακτηριστικά όπως αυτά: της αμεσοδημοκρατίας , τη δυνατότητα να εκπροσωπεί ο καθένας τον εαυτό του, και να εκφρασθεί κάθε διαφορετική άποψη με σχέσεις ίσος προς ίσον. Το μοναδικό όργανο που μπορεί να αποφασίσει για το σύνολο των φοιτητών στο επίπεδο της αυτοθέσμισης και της αυτοοργάνωσης των ζωών μας, της δράσης μας στο ζωτικής σημασίας κοινωνικό μας χώρο το πανεπιστήμιο, αλλά και της λειτουργίας αυτού.

Ø Η ιδιαιτερότητα του Πα.Μακ.

Η ανυπόστατη γενική συνέλευση στο πανεπιστήμιο μας οφείλεται σε συγκεκριμένη σκοπιμότητα κάποιων, στο ρόλο των οποίων μπορούν να περιέλθουν και πολλοί ΑΛΛΟΙ!!!!, στην προσπάθεια τους να αποπροσανατολίσουν, να χειραγωγήσουν και εν τέλει δημιουργήσουν αιχμάλωτες γεννιες. Συνήθως γίνεται 1 φορά το χρόνο και αν είναι εφικτό και καμία. Εδώ τίθεται το ερώτημα:Πως είναι δυνατό ένα συμβούλιο 11 ανθρώπων να αποφασίζει για 8.000 ανθρώπους?

Αυτό είναι εμφανές με την πρόσφατη δημιουργία της λίστας συγγραμμάτων στο τμήμα της Ο.Ε. (σειρά έχουν και τα υπόλοιπα τμήματα) από καθηγητές και εκπροσώπους παρατάξεων. Σύμφωνα με τη λίστα συγγραμμάτων ο κάθε φοιτητής έχει τη δυνατότητα να προμηθευτεί μόνο ένα σύγγραμμα δωρεάν (ενώ στα περισσότερα αντιστοιχούν 2-3) το οποίο δεν καλύπτει το γνωστικό πεδίο του μαθήματος και η εξεταστέα ύλη δεν μπαίνει μόνο από αυτό, ενώ τα υπόλοιπα θα καλείται να τα αγοράσει. Ως πότε θα αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς;

Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας ΑΚΥΡΟ- ΑΠΟΧΗ σε αυτές τις εκλογές. Είναι επιτακτική η ανάγκη να ξεκινήσει ένας διάλογος που να θέτει σε αμφισβήτηση τις δομές του συστήματος. Να μπει μπροστά η λογική της ρήξης και σύγκρουσης απέναντι σε όλα όσα μας εξευτελίζουν και μας εξαχρειώνουν. ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!!!



Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Η απάντηση στη διαιώνιση της εκλογικής αυταπάτης με αφορμή τις φοιτητικές εκλογές

Οι εκλογές παντός είδους αποτελούν την βασική έκφανση της αυταπάτης στην σημερινή αντιπροσωπευτική “δημοκρατία”.
Είναι πολύ βολικό για τους κρατούντες, όλες οι ελπίδες, τα όνειρα και οι φόβοι να συσσωρεύονται σε μια κάλπη η οποία επαναπροσδιορίζει τους όρους της εξουσίας ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Η απάντηση στη διαιώνιση της εκλογικής αυταπάτης

Και φέτος όπως και κάθε χρόνο οι φοιτητικές παρατάξεις εγκαταλείπουν την πολιτική ανυπαρξία που τις χαρακτηρίζει τον περισσότερο καιρό για να παρέμβουν στον κοινωνικό τους χώρο και να απαιτήσουν την εκπροσώπηση.

Φυσικά αυτή η παρέμβαση δεν αποσκοπεί στην ενημέρωση, την πληροφόρηση και την δράση, όπως μπορεί κάποιοι καλοπροαίρετα να πιστεύουν, αλλά αποκλειστικά στο μοίρασμα της πίττας της εξουσίας που απορρέει από τα Δ.Σ των φοιτητικών συλλόγων των σχολών και την διαιώνιση της αυταπάτης της ανάθεσης-εκπροσώπησης.

Στα πλαίσια αυτής της συνδιαλλαγής είναι φανερό ότι η όποια δραστηριοποίηση των αριστερών παρατάξεων σε κινηματικές διεργασίες, αποσκοπεί να αποσυμπιέσει τη κοινωνική οργή και στον μετέπειτα εκλογικό λικβινταρισμό των αγώνων είτε του εργατικού είτε του φοιτητικού κινήματος.

Η διάκριση μεταξύ φοιτητικού και εργατικού κινήματος από την αριστερά και από τα ΜΜΕ, αποσκοπεί στην διάσπαση του αγώνα των καταπιεσμένων αφού κινητήρια δύναμη του κάθε κινήματος έχει σταν στόχο την κοινωνική αλλά και την ατομική απελευθέρωση και όχι τις όποιες πρόσκαιρες εργατοκεντρικές ή φοιτητοκεντρικές επικλήσεις ελεημοσύνης προς την εξουσία.

Το μαρξιστικό-λενινιστικό σύστημα «αξιών» που γέννησε το μπολσεβικισμό, διαιωνίζει την αυταπάτη της ανάθεσης μέσα από την παραδοχή του κόμματος πρωτοπορίας, του θέσφατου και της αυθεντίας, είναι «επιφορτισμένο» με το ιστορικό καθήκον να καθοδηγήσει δήθεν την εργατική τάξη στην επανάσταση και τον κομμουνισμό…

Οι εκλογές παντός είδους αποτελούν την βασική έκφανση της αυταπάτης στην σημερινή αντιπροσωπευτική “δημοκρατία”.

Είναι πολύ βολικό για τους κρατούντες, όλες οι ελπίδες, τα όνειρα και οι φόβοι να συσσωρεύονται σε μια κάλπη η οποία επαναπροσδιορίζει τους όρους της εξουσίας ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Η αριστερά δεν λείπει από το πάρε-δώσε της συνδιαλλαγής με την εξουσία και τις αυταπάτες που αυτή επιβάλει, καθώς ιστορικός της ρόλος και σκοπός είναι η ανάθεση των λαϊκών προσδοκιών σε μια “πρωτοπορία” η οποία διαιωνίζει και ενσωματώνει με λόγο και έργα τους όρους εκμετάλλευσης της κοινωνίας και συνδιαλέγεται με την εξουσία χρησιμοποιώντας κούφια αγωνιστικά αιτήματα, και δεν έρχεται σε ρήξη με τους εξουσιαστές και τα τσιράκια τους.

Οι εκλογές λειτουργούν σαν φρένο και βαλβίδα εκτόνωσης στην όποια κινηματική διεργασία που εξελίσσεται μέσα στην κοινωνία.

Η εμμονή της αριστεράς να συνδιαλέγεται και να διαχειρίζεται για εμάς και χωρίς εμάς, τους κοινωνικούς αγώνες και την κοινωνική οργή, σαν κορυφαίο παράδειγμα αποτυπώνεται στην συμφωνία της Βάρκιζας, όπου οι αγωνιστές κατέθεταν κλαίγοντας τα όπλα στα πόδια των βασανιστών τους.

Αυτό κάνει πιο κατανοητά τα πρόσφατα γεγονότα της διετίας 2006-2007, όπου οι φοιτητές, και αλληλέγγυα κομμάτια της κοινωνίας για δύο χρόνια βρέθηκαν στους δρόμους με κύριο προταγμά την διεκδίκηση της ζωής τους και όλων όσων τους έχουν στερήσει ή επιδιώκουν να τους στερήσουν οι εξουσιαστές. Η κινηματική αυτή διεργασία έδειξε στην εξουσία και τα τσιράκια της, την ισχυρή συνειδητοποίηση μιας γενιάς που ξέρει πως θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, οτι δεν έχει τίποτα να χάσει και ότι χρειαστεί να διεκδικήσει θα το κερδίσει με αγώνες στους δρόμους, με συγκρούσεις, καταλήψεις διαδηλώσεις και όχι μέσα από πρωτοπορίες παντός τύπου.

Έτσι η αριστερά για άλλη μια φορά έσπευσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του συστήματος που υπηρετεί, με συνδικαλιστικά αιτήματα, με καταδίκες του δυναμικότερου κομματιού της κοινωνίας, με την παρουσία και την συνδιαλλαγή της στα ΜΜΕ στη προσπάθεια να αυτοεπιβεβαιωθεί σαν πολιτικός εκφραστής ενός κινήματος που δεν άνηκε σε κανέναν άλλον, εκτός από τον κόσμο που το δημιούργησε. Το κόσμο που μπουχτισμένος από τα απολιτικά πρότυπα του λαιφσταιλ που του επιβάλουν, επανοικειοποιήθηκε δημόσια κτήρια και δημόσιους χώρους, κατέβηκε στον δρόμο, συγκρούστηκε και χτυπήθηκε από τις δυνάμεις καταστολής.

Την απάντηση πήραν στις φοιτητικές εκλογές του 2007 από τον κόσμο που επιδειχτικά γύρισε την πλάτη του στο θεσμό των εκλογών που σαν μέσο στήθηκε για να ανακόψει την κοινωνική αναταραχή και οργή στην οποία σύρθηκε άθελά της η αριστερά και “συμμετείχε” από λικβινταριστική αναγκαιότητα και με προοπτική κεφαλαιοποίησης και εξαργύρωσης της καταστολής της κοινωνικής οργής.

Η απάντηση δόθηκε με συνειδητή εκλογική αποχή, και την απαξίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού με την απουσία από τις στημένες γενικές συνελεύσεις που σκοπό έχουν να κρατάνε τον κόσμο μακριά από την άμεση δημοκρατία, την αυτοοργάνωση.

Η απάντηση συνεχίζει να δίνεται από το κόσμο που κατεβαίνει στον δρόμο τσακίζοντας το κλίμα συναίνεσης, μακριά από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία που και πάλι τα αιτήματα της δεν ξεπερνάνε τα όρια του συντεχνιακού και προσωπικού οφέλους, και λογοδοσίας προς την εξουσία, λειτουργώντας σαν δεκανίκι στις επιλογές κεφαλαίου, εξουσιαστών, κράτους.

Και φέτος στον αγώνα για την αυτοοργάνωση, την άμεση δημοκρατία, την αλληλεγγύη και την ελευθερία, επιλογή δεν μπορεί παρά να είναι η αποχή από το στημένο πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών.

Περισσότερο τώρα παρά ποτέ η άρνηση του μεσσιανισμού και της αντιπροσώπευσης αποτελεί μονόδρομο. Τώρα που η νεοαρίστερα φέρνει ένα νέο μεσσία επικαλυμμένο με λαιφσταιλ κινηματισμό, μασκαρεύοντας με αυτό τον τρόπο την προσπάθεια της εξουσίας να εκτονώσει, να αποπροσανατολίσει και να διασκεδάσει για άλλη μια φορά, την λαϊκή δυσαρέσκεια που συνειδητά απαξιώνει το σάπιο πολιτικό σύστημα και τα ενεργούμενά του.
Άλλωστε το κάθε κάλεσμα για ανοιχτή συνέλευση στο πανεπιστήμιο, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την όποια γενική συνέλευση συλλόγων χωρίς μέλη, στην οποία συγκρούονται κομματικές γραμμές με μόνο τους στόχο την ανάθεση και όχι την συνδιαμόρφωση που είναι και ο σκοπός μιας συνέλευσης, και όχι μια παρωδία συνέλευσης που συγκαλείται από κομματικά φερέφωνα που ορέγονται συνδιαχείριση, συναλλαγή, ανταλλάγματα, αναρρίχηση παζαρεύοντας τη ζωή μας.

Ας αποτυπώσουμε την απέχθεια που μας προκαλεί η πολιτική τους, με την απαξίωση της. Αυτή η απαξίωση επιτυγχάνεται μέσα από την εκλογική αποχή, μέσα από την παρουσία μας στον δρόμο που είναι ο φυσικός τόπος έκφρασης των κινημάτων, μέσα από την συμμετοχή σε αυτοοργανομένες και αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις που αντικείμενο τους θα είναι όχι το εργατικό ούτε το φοιτητικό κίνημα αλλά συνολικά η κινηματική ζύμωση με τελικό σκοπό την κοινωνική απελευθέρωση.

Τέρμα πια στις εκτονώσεις…

Φοιτητές/τριες ΑΕΙ-ΤΕΙ